Realizmin korkunç yüzü ilkokullarda

Kıdemli öğrenciler hatırlarlar bir zamanlar ilkokul 5 seneden 8 seneye çıkarıldıydı. Ben de tam o dönemde ilkokulu bitirip ortaokul olucam diye sevinirken yine ilkokullu olduydum. Ancak 6. sınıfa geçerken okul değiştirmek zorunda kalıp daha yeni açılmış sırası masası olmayan mahalle mektebi tadında, ergen bile olmamış yaşta at hırsızı tipli adamların okuduğu bir okula girmiş bulundum.

Bu at hırsızı tipli tıknaz ilginç bir tip vardı. Rıdvan Dilmen tarzı saçları ile tezat oluşturacak derecede sevimsiz bir tipi vardı. Kavga olduğu zamanlarda her daim kahvede bulunabilecek en önden elinde sopayla koşabilecekmiş gibi bir duruşu vardı. 6. ya da 7. sınıfın ilk döneminde bu adını hatırlayamadığım sevimsiz herif karnesinde 9 zayıf getirince bu durum hocanın içine dert olmuş belli ki ikinci dönemin başlarında sordu bu adama "neden böyle ilgisizsin ne olacaksın ileride" diye. Ve işte bütün bir sınıf o anda realizmin soğuk nefesini ensemizde hissettik adeta. Bu tıknaz herif rahat rahat "minibüs şoförü olucam zaten bu işi yapan tanıdık abilerim var" dedi ve sınıfta bir devlet büyüğü yellenmişçesine gergin sessizlik oldu. Okuluna sınıfına bilgisine bakmadan o zamana kadar herkesin "mühendis olucam o da olmazsa doktor olucam" demesine alışmışken bu sevimsiz herifin açıksözlü gerçekçiliği herkesi aldı götürdü başka bir yerlere. Hoca da birşey söyleyemedi zaten belliydi adamın az çok böyle bir iş yapacağı, en azından doktor ya da mühendis olamayacağı. Bu uğursuz herifin gerçekçiliği ile belki bir sınıf dolusu adam boşu boşuna mühendis olmaya çalışmak yerine kendilerine göre daha uygun ve gerçekçi mesleklere yöneldiler, ya da bir sınıf dolusu mühendis ve doktor adayı başka mesleklere yöneldiler.