tag:blogger.com,1999:blog-38969175708360675652024-03-19T07:36:17.113+03:00Para Human BeingParahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.comBlogger254125tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-7936942605514411722011-08-17T21:02:00.004+03:002011-08-17T21:19:13.099+03:00Twitter'a yeni başlayacaklara tavsiyelerParahumanbeing dev bir hizmetle daha okurlarını buluşturuyor. Malum günümüzün en aktif mekanları artık lunaparklar sinemalar değil internet minternet alemleri. Hal böyle olunca ben de benim biricik okurlarımın sosyal ağlardan mahrum kalmaması için Twitter için genel bir adab-ı muaşeret yazısı hazırlayayım dedim. Olur da "sen kim oluyorsun da böyle akıl veriyorsun" diyen okurlar çıkarsa aranızdan onlara ne tatlı dille yaklaşırım, ne de nazik davranırım baştan uyarayım.<div><ul><li>Ne çok kişisel, ne de çok genel şeylerden bahsetmeyin. Kişisel mevzulara girmek Twitter'ın şanındandır ancak kimsenin anlamayacağı en özel olaylarınızı da yazmayın. Ayrıca sırf güncel olayları yazmak da matah değildir. En nihayetinde gazete değil orası, sosyal falan bir ortam.</li><li>Size ilginç gelen şeyler başkalarına da öyle gelir mi diye bir düşünün. Misal "Bu saatte uyandım, inanamıyorum kendime, haman tanrım!!1!1!" ya da "Son 5 saattir açım, hiçbir şey yemedim!11!!1 Öleyom!11!1birbirbir" gibi tweetler aslında öyle pek de ilginç değil.</li><li>Bir kedi görüp 5 tweet atan kızlardan olursanız, olmaz olun.</li><li>Twitter hesabı bir şeyler yazın diye açılır, önünüze geleni retweet edin diye değil. </li><li>Yediğiniz içtiğiniz sizin olsun, öyle ulu orta resimlerini koymayın. Oruçlusu var, bulamayanı var, bulup da rejim yaptığı için yiyemeyeni var falan.</li><li>Tespit insanları candır canandır okurken eğlendirir ama klişelerden kaçabilmek büyük meziyettir. Bunu başaran sevilesidir.</li><li>Ünlüler klavyeniz kadar yakın görünse de kendi bilgisayarları kadar uzaktırlar aslında. Onlara laf yetiştirip diyaloğa girmeye çalışmayın olmaz. Çoğu o hesabı kendisi bile kullanmıyor zaten. Ayrıca "Bütün tweetlerinizi okudum ama hepsine tek tek cevap veremiyorum" diyorsa bilin ki hiçbirini okumamıştır, ama yalanına güzel kılıf uydurmuştur.</li><li>Twitter'ın olayı 140 karakterdir. Askerlik anısı anlatayım diye alt alta 10 tweet atan kişinin yeri Twitter değil blog falandır. </li><li>Foursquare'i Twitter'a bağlamak güzel bir adet de kimisi de helaya gitse check-in yapıyor arkadaş. Çok hava atma heveslisi de olsan şekil mekanlardan at tweetlerini de bari hep öyle yerlere gittiğin sanılsın. Bir de elalemin Twitter'ı senin check-in'lerinle dolmasın.</li><li>Fotoğraflı tweetler bana hep çok daha keyifli gelmiştir. Fotoğraf dediğim de tabaktaki yemek değil de etrafı falan gösteren fotoğraflar tabi daha ziyade.</li><li>Twitter muhabbet etme yeri de değildir. Bunun için MSN var, Twitter'ın mesaj olayı var, Facebook'un konuşma olayı var. İlla konuştuğunuz herşeyi bütün followerlarına gösterme meraklısıysan da başka bir yere kaydet de Twitter'a tek link at bari. Milletin neşesi kaçmasın.</li><li>Yazmaya değer bir şeyin yoksa, yazmana da çok gerek yok demektir.</li></ul>Yav böyle de çok mu ahkam keser gibi oldu nası oldu anlamadım. 4 kişi okuyucu kitlem var zaten onu da kaybedersem olmaz olsun böyle blog. Ama du bakalım hadi hayırlısı. Kısmet.</div>Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-8294102881507717092011-08-14T18:48:00.005+03:002011-08-17T20:59:53.521+03:00Şöyle Böyle #45Tee Mart ayından sonra ilk defa tekrar karşınızdayım. Burdan aklına "Para Human da yaz uykusuna yatan bir hayvanmış demek ki" gibi şakalar getirenlere devasa cüssemi hatırlatmanın yanı sıra, ufaktan da bir açıklama yapma gereği duyuyorum. Efenim ben son 8 aydır, sabah 6:35'te kalkıp akşam 7:20 falan gibi evine gelen, vasat bir memur hayatı sürüyourm. Bundan kelli de hayatımdan anormal bir şekilde bunalmış durumdayım. Bu blog olayı da gözüme çok büyük gözüktüğü için "ben yapamıyorum benden buraya kadar" demiştim. Sonra gözüme o kadar da büyük gözükmeyen bir mikroblog alemine giriştim. Mesai saatleri içinde ver ettim tiwiti ver ettim tiwiti. Tiwitlerimden birinin Facebook'taki izdüşümünün altında benden blog yazısı isteyen kadim dostu da kırmamak adına o anın gazıyla bu ay içerisinde 4-5 post sözü verince düştüm klavyenin karşısına. Bakalım bir şöyle böyle yazısı çıkarabilecek miyim bunca aylık aralıktan sonra.<div><ul><li>Müzmin öğrencilik halimden nihayet kurtuldum. 7 sene uğraştım. Geçici mezuniyet belgesini almak için bile 3-4 kere gittim geldim. Sonunda ne mi verdiler a dostlar? Bildiğin civciv sarısı kağıda basılmış üstünde de "ana adı bu baba adı bu olan herif mezun olmuştur" yazan bir kağıt. 7 sene okudum ulan. totalde 24 sene civarı yaşamış bir insanım ben, 7 senesini bu sidik sarısı renkli kağıda mı harcadım. Adam gibi A4'e bassalardı bu kadar içime dert olmayacaktı yemin ediyorum.</li><li>İş dünyasının en dertli olayı kurumsal sırıtıştır. Öyle ince bir ayarı vardır ki bunun ne selam verdiğiniz kişi "aha bişey söyleyecek galba" diyerek durmalı ne de "belli belirsiz bir hareket sezdim sanki" gibi şüpheye düşmelidir. Detaya girmemiz gerekirse. Kafa yer ile yaklaşık 75 derecelik bir açı yapacak, göz göze gelindiği anda dişler gösterilmeden sırıtılarak kafa 20 derece öne eğilecek. Böyle okuyunca kolay geldi diyenleri bir de iş hayatına girdikten sonra görmek isterim. En beklenmedik anlarda verilmesi gerekendir zira kurumsal sırıtış. Hafife almamak gerek.</li><li>Bildiğiniz üzere (ya da belki bilmiyorsunuz işte nebileyim) Türkiye'nin en büyük gazetelerinden birinin olduğu binada çalışıyorum. Bir gün o gazetenin bulunduğu kata elimi kolumu sallayarak girip "baskıyı durdurun" diye bağırmamak için nasıl bir mücadele verdiğimiz tahmin edemezsin sempatik okur. Allah kimseyi doğuştan yumurcak yapması işte.</li><li>Geçen gün ofise doğru yürürken kendi kendime "ulan hayatımda da 100 gr heyecan olaydı iyidi" diye düşünürken baktım hazır yokuş aşağı ortam, saldım kendimi eğimin elverdiği yöne. Hızlandıkça hızlanıyorum, şahlandıkça şahlanıyorum, içim dışım adrenalin oluyor falan. Sonra bir anca birkaç ay önce ofisin önünde yağışlı zeminde kayıp asfaltı öptüğüm (tabi sonrasında kimse görmediği için tırt gibi sevinerek ayağa kalktığım) noktayı görünce durdum. Sonra da farkettim ki Facebook'a yazamayacağım ekstrem sporun zerre hayrı yok zaten. Ben oraya "Ekstrem yürüyüş" yazsam tefe koyup çalar beni bunca Facebook insanı.</li><li>Dikkat ettim Facebook'ta iade-i like diye bir durum var. Misal ben birinin paylaştığı bir şeyi beğendim ya, o da gün içerisinde benim paylaştığım bir şeyi paylaşma eğiliminde oluyor. Normalde hiç umursamayacağı bir şey olsa bile Türk örf ananelerini sosyal ortamda yaşatmak uğruna beğeniyor.</li><li>Bana ramazanın en büyük güzelliği ofisteki tuvaletlerin daha bir tenhalaşması oldu. Ha bir de kimse içmediği için sebillerdeki sular buz gibi. Bademcik şişirtecekti bana az kalsın yaz ortasında.</li><li>Geçen gün ofisteki masamın üzerinde "My name is not Victoria, but i have a secret too" yazan bir toka buldum, ufak bir şey. Nası gizemli bir olay var ya, aklım çıkacak resmen düşüne düşüne. Bir toka ile bu kadar düşünen insanın hayatı bildiğin tırttır diyorum bir yandan da kendi kendime, ama bir yandan da düşünmeden edemiyorum. Çok acayip şeyler bu şeyler.</li><li>Çevremdeki insanların bir çoğu (erkek olanlar) nişanlanmaya falan başladı. Ancak ortak noktaları da şudur ki nişanlıları psikolog. Ben de bunu farkedince "lan" dedim "benim niye aklıma gelmedi lan daha önce" dedim.</li><li>Yaz geldiğinden beri sağ tarafımda ne oluyor ne bitiyor bilmiyorum. 3 aydır vantilatöre bağımlı yaşadığım için robokopa dönüştü bünye yine haliyle. En son mayısın başlarında falan sağ tarafıma dönebilmiştim galba. Çok da bir şey yoktu zaten.</li><li>Son 10 sene içerisinde 2 kere tatile gittim. Ocaktan beri de düzenli olaraktan sabah 9 akşam 6 çalışıyorum. Tahmin edebilirsiniz ki tatile gitmek istiyorum. Gidemeyince de bari gidenleri görmeyeyim diyorum. Bu esnada da yakın zamanda başkasıyla evlenen eski sevgilimin, tahminen gideceği balayında indirim alabilmek için eşini dostunu mail listesine eklediği tatil fırsatları benzeri bir siteden düzenli olarak gelen mailleri anormal can sıkıyor. Gelen mail hem "bak şöyle güzel oteller var" derken bir yandan da "millet eşiyle sevgiliyle böyle tatiller yapıyo sen kaya gibi ofiste oturuyorsun" mesajı veriyor adeta bana. </li><li>Cep telefonuma polisten bile mail gelince hemen bir kımıl kımıl oluyorum. Hemen ellerimi falan kaldırıp kimliğimi uzatasım geliyor.</li><li>Bir arabanın direksiyonunun üzerinde ne kadar çok buton varsa o kadar iyidir o araba benim gözümde. Otomotiv sektörüne de bu kadar uzağım işte.</li><li>Son olarak da beni tanımayan 2-3 tane okurum vardır belki diyerekten Twitter adresimi vereyim. Gün içerisinde de işte böyle şakalı komikli şeyler okumak isterseniz followlarsınız. Yakın zamanda tekrar görüşebilmek ümidiyle efem, baaay.</li><li>http://twitter.com/#!/erdemyasar</li></ul></div>Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-20963385496963855172011-03-31T19:51:00.004+03:002011-03-31T19:57:47.793+03:00Boşsal denemelerSelam sabah muhabbeti nedense çok samimiyetsiz geldiği için bu yazımda onları yapmadan direk konuya girmek istiyorum okur. Zaten karşıdan cevap alamayınca diyalog da olmuyordu. Blogunda monolog yapan biri olarak anılmak istemiyorum. Gelin görün ki girebileceğim bir konu da yok. Şimdi diyecek olursanız ki bu adam bunca zamandır yoktu, iş güç diyodu nası konu olmaz. Yok işte okur. Zorlama. Zaten diyaloğa girmeyen birinin üstüne gitmek tatsızlıkla sonuçlanır genelde. Neyliyim ki benim hayatım böyle içi boş şeylerle dolu olacak kadar boşmuş ki ben de yazacak bir şey bulamıyorum. Boşu boşuna da uğraşmaya gerek yok zaten. Zaten daha da bu boş bloga girmeye gerek yok gayrı. Dopdolu hayatlarınızda mutlu zamanlar geçirmeniz dileklerimle, esen kalın.Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-60394455071548995942011-02-27T23:30:00.002+02:002011-02-27T23:44:56.661+02:00250 gelir şen gelirLey ley lümü lümü ley diyerek başlığın devamını yazının ilk cümlesine taşıyan tırt yazar türünden bir örnek sunarak başladım tüm okurlarıma. Sevgili okurlar ben dalmışım gitmişim, 250 yazı olmuş blogumda bir kutlamalı şenlikli post yazmamışım bunla ilgili. Hatta bu da 251. postum olarak internetin tozlu hard disklerine kaydediliyor.<br /><br />Ee daha daha nasılsınız sevgili okur? Beni soracak olursanız... Bu insanoğlunun iki yüzlülüğünün bir numaralı kanıtıdır bu arada bana göre. İlkokulda falan mektup yazmacalı ödevlerde her çocuğun yaptığı klişe. Mektrup dandik bir selamlamayla başlar, ikinci cümlede daha da dandikçe bir hal hatır sorulur. Sonrasında da "Beni soracak olursanız" diye başlıyıp kendi derdini tasasını anlatır ben merkezcil ikiyüzlü kişi. Mektubu da hal hatır sorayım diye değil kendi ahvalimden bahsedeyim diye yazdığı çıkar ortaya böyle. İlerleyen yaşlarda da yapılır bu durum da böyle mektupla faln amatörce değil. Ne mutlu ki insanlar bu konuda kendisini geliştiriyor ve karşısındakini tamamen umursamadan ve bundan rahatsızlık duymadan bir diyaloğun içerisinde bulunabiliyor. Gelin görün ki kendisinden böyle bahsederken karşısındakinin de kendisi gibi karşısındakini umursamayan biri olduğunu hesaba katamaz çoğu zaman. Yine de kendi çapında konuşmakta da bir beis görmez.<br /><br />Yazılarıma burada son verirkene siz çok çılgınsal delisel insanlara selam eder, bloguma da pek vakit ayıramadığımdan ötürü özür dilerim. Ama ben az yazıyorum diye siz de çizginizden kaymaksızın aynen böyle devam edin. Olur da biriniz merak edip "niye yazmıyo la bu adam" diyecek olursa haftaiçi birgün vereceğim açık adrese gelirse kendisine bir çay ısmarlayıp uzun uzun anlatabilirim ama nedense blogsal ortamlara yazasım yok pek. Kurumsal kimliğinizin eksik olmadığı şen şakrak günler geçirmeniz dileğiyle.<br /><br />Metin Üzerine Çalışmalar ya da Okuduğumuzu Anlayalım<br />1-) Yazar, yazıda kime sesleniyor?<br />2-) İkinci paragrafta asıl olarak anlatılmak istenen nedir?<br />3-) Yazar nasıl bir ruh hali içindedir?<br />4-) Bu soruların tamamen ironik bir amaçla yazıldığını ve cevap verilmemesi gerektiğinin farkında mısınız?<br />5-) Okuduğunuzu anladınız mı?Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-67513979950651119422011-01-30T17:44:00.005+02:002011-01-30T17:58:39.775+02:00Şöyle böyle #44Yeni yılın en geç yazılan ilk blog yazısıyla karşınızdayımdır herhalde sevgili okur. Hem de bu sefer yalnız da değilim. Şu an karşınızda ben, öğrenci benliğim ve kurumsal kimliğim ile bulunuyorum.<br /><ul><li>Yeni yıla kafamda o trafik sıkıştığında satılan ışıklı noel baba takkesiyle girdim. Nasıl da üşengeçmişim ki onları hala bir yere kaldırmadım. Evimin balkonunun üstünde nazikçe duruyorlar hala.</li><li>Son 2 aydır çalışan bir insanım. Hatta 2 farklı işte. Bu yeni işim baya büyük kurumsal falan bir ortamda ama şimdi afişe olmayayım diye söyleyemiyorum. Kurumsal ortamlar da çok enteresan, herkesin suratında aynı pişkin ifadeli sırıtışmalar selamlaşmalar faln. Düşününce ilginç geliyor.</li><li>İlkokul 5. sınıftan sonra ilk defa bu ay servise bindim. Ne güzel şeymiş. Herkes sözlemiş gibi eş zamanlı uyumaya başlıyor falan. Şöfer de bu kadar fantastik olmasa daha rahat uyunur gerçi ama buna da razıyım diyelim.</li><li>Bu hafta da sözleşme imzaladım iş yerimle. La ne anlaşılmaz cümlelermiş onlar. Yarın öbürgün 4-5 abi elinde sopalarla gelip "arkadaşım dövmeye geldik sözleşmede yazıyodu" dese hayhay derim boyun eğerim. O derece bişey anlamadım yani sözleşmeden.</li><li>Bütün firmalardaki insan kaynakları ekibi aynı gibi geliyor. Hep aynı tipler hep aynı tavırlar falan.</li><li>Her sabah 1. köprüye giderken bir simitçi görüyorum. Ama organize simitçi. Meyve suyu falan da satıyor. Birinden duyduğum yoruma göre üniversite mezunuymuş, iş bulamayınca vermiş kendini otobana. Ben işini bu derece severek yapan birini daha görmedim bu arada. Hoplaya zıplaya gitmeler, abartılı hareketlerle simit uzatmalar falan. Çok acayip bir adammış.</li><li>Ofisteki kahve makinası da çok fonksiyonlu. Ama kullanamadım bir türlü. Kartımı uzatıyorum tepki vermiyo, kahve ver diyorum kısıtlı tepkiler veriyor. Karta bir şekilde para falan yükletmek lazım herhalde de çözemedim öyle teknolojik işleri. Kahvelere hasret kaldım iş yerinde.</li><li>Öğrencilik olayımda da son viraja yaklaşırken tez yazıyorum. Çok pis bir işmiş hakikaten. Şimdiye kadar tez yazarken cinnet geçiren kaç öğrenci varsa hepsinin acılarını bir bir paylaşıyorum.<br /></li></ul>Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-49963323465111007872010-12-18T01:48:00.005+02:002010-12-18T20:09:12.068+02:00BaşlıksızÇok ihmal ettim dimi blogu? Sevgili okurlarımın karşısında boynum kıldan ince. Ne deseniz haklısınız. Gelin görün ki hayat o kadar enteresan ki ben şaşırmaktan hiçbir şey yazmayı akıl edemiyorum. Son durumumu şöyle özetleyeyim de anlayın. Bundan sonraki yaklaşık 30 yıl boyunca resmi tatil olmayan bir günde herhangi bir parkta boş boş oturamayacağım, ya da sağda solda aylak aylak gezemeyeceğim. Evet tahmin ettiğiniz üzere işe başladım. Öyle bir iş ki hem de cumartesi falan dinlemiyor. Gidip çalışılıyor acımadan. Ben de bu süreç içerisinde sadece herşey ne kadar saçma diye etrafa bakınıyorum. Bir gün sabah uyandığımda birşeyleri biraz düşüneyim dersem olmayacak çünkü hissediyorum. Düşününce hayatın saçmalığının içinde bir takım contextlerde birey kendine anlam kazandırmaya çalışınca mental olarak kaotik bir duruma geliyor çünkü sanırım. Ben ise düşünmeden bu hafta içinde uyandığım bir günde pencereden bakınca gri bir İstanbul sabahı görüp sevinirken son derece tabuta benzettiğim (hem şeklen hem metaforik olarak) asansöre binip sokağa çıktığım anda kafamda bir takım darbeler hissetmeye başlıyorum. Gri sabah az gelmiş olacak ki bir de dolu sürprizi hazırlamış İstanbul bana. Ne güzel şeymiş dolu da. Hiçbir sonuca varamayacağını bilmesine rağmen düşünmeye niyetlenen beynimin ebedi koruyucusu olmaya and içmiş olan kafatasıma patır kütür vurarak bu düşünceleri dolu darbelerinin seslerinin arkasına saklıyor. İstanbul'un hazırladığı bu neşeli sabah sürprizi ile ben de beremi takma gereği duymuyorum. Başlıksız hayat daha güzel çünkü. Başlık takınca insan başlığına uygun hareket edeceğim diye kendinden sapabiliyor. Hayat dediğin şey ise kafatasına doğa ana acizane saldırılarını yaparken bir başlığa deil kafatasına güvenmektir belki de. Dışarıdan gelecek darbeleri suni başlıklarla korumak değil. Dolu taneleri mütecaviz bir şekilde beynimin kıvrımları arasına sıkışmış olan düşüncelerimi derinlere ittirirken ben bir minibüs şoförü ile gözgöze gelme çabasındayım. İnsanın bineceği taşıtın kullanıcısını görmesi gerek çünkü. Gidilecek nokta hatta izlenecek yol bilinse bile taşıtın en önemli kişisiyle göz teması kurmaktır yolculuğun seyri hakkında bilgi sahibi edecek olan. Neden sonra hatırlamadığım ve sanırım rastgele seçtiğim bir minibüse biniyorum sonra. Hiçbir şey olmayan, hiç kimsenin olmadığı ve müzik dinleyerek hiçbir şey yapmadığım bir taşıtın içerisinde hiçbir şey yapmamak için hiçbir yere giderken camdan dışarı baktığımda hiçbir şey görmemeyi umarken olmayan dolu taneleri çarpıyor gözüme. Sonrasında ise yine aynı gri İstanbul sabahında mutsuz insanların yürüdüğü bir sokakta kafamda düşüncelerle iş yerine gidiyorum ben. Aynı hızda ve aynı doğrultuda gittiğim ve görmek ya da düşünmek istemediğim bir sokak dolusu saçmalıkla birlikte. Cebimde minibüs şoförlerinin, dolu tanelerinin ve düşüncelerin olmadığı bir dünyanın hayaliyle.Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-3939314733083993662010-11-08T04:19:00.003+02:002010-11-08T04:24:48.855+02:00Görünmez işsizlik darladı beniBu görünmez işsizlik tanımını daha önce duyduğumda çok üstünde durmamıştım. O zamanlar bir gün gelip de görünmez işsizlik durumuna yeni bir soluk getireceğimi bilemezdim tabi. Bu görünmez işsizlik mevzusunun yeni bir dalının temellerini atmak istiyorum şuan bu sanal ortamda. Şöyle ki: geçtiğimiz birkaç haftalık süreçte iş aradım. Her bilgisayarla haşır neşir olan insan gibi girdim internete baktım ilanlara yaptım başvurularımı. Görünmez işsizlikle olan tanışıklığım da böyle oldu. Bir tane işveren adayım da dönüp "yok kardeşim sağol istemiyoruz" bile demedi. South Park sessizliği oldu iş başvurularımın ardından adeta. Ben de şu bir dizi çıkarımı yaptım. İşim var mı? Hayır, demek ki işsizim. Başvurduğum işveren adayları ne yaptı? Ya beni görmedi ya da görmezden geldi. Demek ki bu içinde bulunduğum neymiş? Görünmez işsizlik. Bu durumda ben ne oluyorum? Görünmez işsiz.Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-39700787417715760662010-10-30T01:53:00.005+03:002010-10-30T02:14:04.582+03:00Şöyle böyle #43Bu sefer de zırt diye tesbitsel maddelerime geçmek istiyorum. Zırt.<br /><ul><li>Bu geçtiğimiz aylarda İsrail'in Filistin'e yaptığı terbiyesizlik sonrasında duyarlı vatandaşlarımız da hemen profillerine falan Filistin bayrağı koymuştu hatırlarsınız. Şimdi iyi güzel de ben ne zaman bu insanlarla sanal bir ortamda konuşsam sanki bütün Filistin halkına sesleniyomuş gibi hissediyorum. Hemen bir dik oturup ulusa sesleniş moduna geçiyorum.</li><li>80'li yılların ortalarında doğmuş kime sorsanız "2010 yılında ne olur" diye hepsi benim gibi "uçan arabalar falan işte" der sanırım. Peki şuan ne düşünüyorum derseniz 20 yıldır şu televizyondaki canlı yayın esnasındaki diyalogtaki gecikmelere ve gereksiz sessizliklere bile çözüm bulunamamış olmasından dolayı 2010 yılı da aynen 1993 ya da nebileyim 1991 gibi bir yılmış derim.</li><li>Türkiye'de iş aramanın bütün sevimsizliğini yaşıyorum şuan. Kariyer.net diye bir site var oraya bile üye oldum. Ancak sevimsiz durum şudur ki başvurduğum birkaç yerin hiçbiri "yok istemeyiz" bile demediler. Adamlar görmezden geliyo sanırım herkesi. Bakınca kriterlerine falan da uygunum baya. Anlayamadım bir türlü amaçlarını.</li><li>Bu arada bir insanın kendisinden 6 yaş küçükler üniversiteye girmeye başlamışsa ve henüz bir işte çalışmıyorsa sosyal hayatı da sıfıra yakın oluyor sanırım.</li><li>Akıllı tv diye birşey varmış. İlk defa geçen hafta izledim ben bu kanalı. Bütün gün bisikletten düşenler ya da araba kazaları falan veriyo. Hayatımda ilk defa birşey izlerken bu kadar az şey düşünerek bu kadar çok sırıttım sanırım.</li><li>Hayatımdaki en başarılı şarkı sözü yanlış anlama "smoke on the water, fire in disguise" olmalıdır sanırım.</li><li>"Johnny got his gun" diye bir film var. Olur da bir gün neşeniz mutluluğunuz çok gelirse oturun izleyin. Bütün hayat neşenizi, yaşam enerjinizi emer gider bu film. Ama güzel de filmdir yani hakkını yemeyeyim.<br /></li></ul>Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-34112310350126599782010-10-26T01:50:00.003+03:002010-10-26T02:12:47.568+03:00Starbucks ve kriptolojiEfendim şimdi öncelikle bilmeyenler için kısaca kriptolojiden bahsedip sonra da bir derdimi, bir meramımı anlatmak istiyorum sizlere. Kriptoloji denen şey yazılan bir mesajın şifrelenmesi ve diğer şahıslar anlamadan bir yere iletilmesi olayıdır. Türlü çeşitli matematiksel olaylar yordamıyla yapılır bu şifreleme işlemi. "Peki o zaman Starbucks'la alakası nedir sevgili süper ötesi blog yazarı parahuman?" diye sorduğunuzu duyar gibiyim sevgili okur. Anlatayım da dinleyin.<br /><br />Özel bir üniversitede okuyan bir yağız delikanlı olmam hasebiyle etrafımdaki insanlar her zaman sempatik pilavcılara gitmeyi tercih etmeyebiliyor. Haliyle ben de ortamın uygunsuz insanı olmamak için bu Starbucks denen kahveciye gitmek zorunda kaldım nice kereler. Starbucks dediğimiz de bildiğin kahve yapıp satan, oturup kahveni içtiğin (ya da eline alıp sokakta içe içe gezdiğin) bir kahve yapıp satan yerdir en nihayetinde. "Peki o zaman senin gibi şahanelikte sınır tanımayan bir insanın bir kahve yapıp satan yer ile ne alıp veremediğin olabilir sayın parahuman?" dediğinizi de duyar gibiyim. Onu da anlatayım.<br /><br />Ben bu Starbucks'ta sipariş veremiyorum arkadaş. O kasanın önüne gelince kitlenip kalıyorum. Arkadaki tahtaya bakıyorum neler var falan diye, hiçbiri hakkında en ufak bir fikrim bile olmayan bir takım yabancı kelimeler yazmakta. Bir yandan da "şurdan rastgele birşey söylesem mi acaba, ulan ya mal gibi gidip bardağı 20 lira falan olan birşey söylersem" diye gerim gerim gerilmekteyim. O esnada hep biri gelir ben aval aval bakarken A4 kağıda yazsan 4 satır sürecek birşey söylüyor. Kasadaki abla da (genelde abla olur) hayhay deyip başlıyor birşeyler yapmaya falan. Ben de tahtaya bakıyomuş gibi yaparken "ulan bu herif bir orhun yazıtları kadar şey söyledi, bunun hepsi bir kahveye mi tekabül ediyor" diye düşünüyorum.<br /><br />İşte böyle bir gün yine tahtaya bakarken 2 gün sonra sınavına gireceğim bir konu olan Java kelimesini tahtada görünce gayri ihtiyarı "java" dedim. Demişim daha doğrusu pek hatırlamıyorum. Kasiyer ablada da nasıl bir işitme yetisi varsa "Java Chip mi?" dedi. Ben de ne olduğunu anlamadığım için adeta bir angut gibi sırıtarak "evet" dedim. Söyledikten 2 saniye sonra o anda bir sipariş vermiş olduğumu anladım. "Hangi boy olsun?" sorusuna da "burdan sonra dönmek olmaz artık" diyerekten "büyük boy" dememle Starbucks'ın o şifreli iletişim dünyasından bir tesadüf eseri sıyrılmış ve siparişimi vermiş oldum. Yalnız nasıl gerildiysem o anda kasiyer abla bardağın üstüne yazıp sonrasında seslenebilmek üzere adımı sorduğunda bile 2-3 saniye duraksadım. "Peki o zaman artık sıkıntın kalmadı dimi ulular ulusu parahuman?" der dediğinizi duyar gibiyim. Dur onu da anlatayım da neşenize neşe katayım.<br /><br />Bu Java Chip denen tüketim mamülü içi buzlu falan bir içecek. Baya soğuk yani. Ama ben bu sipariş verme stresine gelemediğim için yaz kış demeden ne zaman zorla Starbucks'a götürülsem bu Java Chip'i içtim, kah boğazım ağrıdı kah öksürdüm kah yadırgandım. Birkaç senedir gitmediğim için mutlu olduğum Starbucks'ın bugünki neşeli muhabbet ortamında lafı açılınca gerildim ben de haliyle. Hemen bir çakal gibi ortamdaki insanların favori içeceklerini sordum hafızama kazıyayım da gidince ben de 5 sayfalık sipariş verebileyim diye. Gelin görün ki şuan aklımda yine sadece Java Chip var.Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-40264305381700502122010-10-17T04:38:00.006+03:002010-10-17T19:27:48.786+03:00Şöyle böyle #42Geçen sefer lafı uzatmadan direk yazıya geçmem çok hoşuma gitmiş olacak ki bu sefer de aynısını yapıyorum. Aha da yaptım bile.<br /><ul><li>Radyolarda falan şey modaydı bir vakitler, "bu şarkı da tüm sevenlere gelsin" denirdi. Ne zaman "a song for the lovers"ı duysam işte aklıma bu anons gelir.</li><li>Yeni meskenimden okula taksiyle de minibüsle de gitsem aynı meblağ tutuyor yaklaşık. Ben de konforuma bir zeval gelmesin diye taksiyi tercih ediyorum. Eskiden taksimetre denen alet vitesin oralarda olurdu bakınca görülürdü. Teknolojiyle birlikte taksimetreler de yer değiştirmiş. Şimdi tavşan gibi etrafa ürkek bakışlar atıyorum taksinin içinde taksimetreyi bulayım diye.</li><li>Eti cin diye bir tüketim maddesi var. Yemek için. Şimdi onun ufak versiyonunu çıkartmışlar. Reklamına denk geldiğimde de "tek lokmalık ufak eti cin" gibi birşeyler söyledi. Bir an aklıma benim o eski büyük eti cinleri de tek lokmada yiyişim gelince "lan" dedim "acaba ben mi yanlış yaptım bunca sene" dedim.</li><li>Bakkallara televizyon koyulmasının sebebi para üstü beklerken ki o tırt duyguyu bertaraf etmek için midir acaba?</li><li>Geçtiğimiz günlerde deprem oldu İstanbul çevresinde malum. Deprem olunca Facebook bir enteresan oldu. Herkes "vay efendim deprem oldu çok korktuk" tandanslı yazılar yazmaya başladı. Korkmuş insan Facebook'a ileti mi yazar lan? Çok saçma değil mi?</li><li>Sonunda HD televizyon satan firmalardan birisi uyarıma dikkat çekti ve "biz burda size çok süper kaliteli HD görüntüler şeediyoruz ama siz eski dandik televizyonunuzdan baktığınız için birşey anlamıyorsunuz" demeyi akıl etti.<br /></li><li>Başka bir televizyon şeysi de reklamında ekranı ikiye bölmüş bir tarafın renklerini kısmış bir tarafın renklerini açmış gösteriyo. Nasıl bir çakallıktır bu? Hem ayrıca renkli hali de bu televizyondan görünüyormuş diyip televizyon falan almaz ki millet.<br /></li></ul>Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-7039242094817926992010-10-10T04:23:00.004+03:002010-10-10T04:44:55.624+03:00Şöyle böyle #41Belki de ilk defa lafı hiç uzatmadan zart diye maddelere geçiyorum bu sefer.<br /><ul><li>Siz de çocukken 2010 yılında uçan araba falan olucak zannetmiyor muydunuz?</li><li>Geçen gün birisi geldi "abi ekim ayı geldi" dedi bana. Ben de bunun üzerine oturup bir müddet düşündüm ekim ayı bana ne çağrıştırıyor diye. Dandirikten üniversitem akademik takvim olayını kısaltabildiğince kısatlmaya çalıştığı (sanırım daha az maaş ödemek için) için diğer okullara nazaran biraz daha geç açılıyor. Özet olarak ekim ayı da artık bana okul açılması ve kayıt olayları gibi sevimsiz şeyler çağrıştırıyor artık son 7 yıldır. (Evet veteran öğrenciyim)</li><li>Eğer ki bir evin en değerli eşyası kanepe ise o evde yaşayan insanlar tembel demektir.</li><li>Yakın bir vakte kadar lise sonda bana hediye alınmış olan bir cep telefonunu kullanıyordum. Yaklaşık 7 sene falan yani. (öğrenim hayatımla ilgili herşeyi de afişe ettim ama hadi hayırlısı (ulan şüphelendim şimdi yarın öbürgün bir kariyer falan yapayım diye işe girecek olursam bu blogu okursa adamlar mülakatta çıngar çıkarmasınlar sakın)) Eski telefonun binbir saçmalığından sonra aile bireyleri bu ızdırabıma kayıtsız kalamayıp doğumgünümü vesile ederekten yeni bir telefon hediye vermeyi uygun gördüler. Ama telefon da benden zeki arkadaş. Söz geçiremiyorum. "Bana şunu bunu yap" diyorum bir dizi tuşa basmak suretiyle "şuna buna başlamakla ilgili bilgi almacalı eğitimsel şeyimize bi gel sen hele" diyor. Bacak kadar telefon ders vermeye çalışıyor bana. Telefonun telefonluğundan haberi yok.</li><li>Telefon diyince de aklıma geldi. Ben anlamıyorum galiba bu işten. Benim için telefonla arayıp konuşmak bir de mesaj atmak yeterli hadiselerdi. Sonradan bu kriterlerime "etrafta kaza falan olacağını sezersem videoya çekeyim de Show ana habere satarım" düşüncesi ile video ve resim çekme olayı eklendi. Sonra da "madem okula bedava internet var bir de ona girebileyim bari" eklendi. Toplam 4 beklentim var yani bir telefondan. Gelin görün ki internetten telefonların özelliklerine bakıyorum, benim cv'nin 3-4 katı özelliği var telefonların. İnsanlar ne bekliyor ki telefonlardan böyle?</li><li>Bak telefon diyince hatıralar canlandı. İlk telefonum çok kıymetliydi benim için. Yılan oyunu vardı mesela. Ama yılana değil kütüğe benziyordu yılan. Hatta işi gücü bırakıp modifiye ettiydim bir de telefonu. Alien temalı bir kapak aldıydım. Yetmezmiş gibi bir de tuş takımını sprey boya ile siyaha boyadıydım. Bir de nasıl olduğunu hala çözemediğim titreşimli bir pil aldıydım. Titremesinden çok ses çıkarıyordu ama olsun yine de güzeldi. Burdan o güzelim telefonu lisede beden dersi esnasında soyunma odasındaki çantamdan çalan hırsıza sesleniyorum: getir ulan o telefonu şuanki piyasa değeri 10 lira bile değildir ben 20 teklif ediyorum sana.</li><li>Bu arada şunu söylemeden edemeyeceğim, bu yeni telefon beni sabah uyandırsın diye alarm kuruyorum. Ancak öyle bir alarmı var ki uyanık insanı uyutuyor arkadaş.<br /></li><li>Çanakkale'de geyikli diye bir belde var. Nasıl olmuş da bu isim konulmuş diye düşünürüm hep. Türkiye öyle çok geyikli bir yer değil. Olsa bile sanmam ki Çanakkale'nin iklimi geyik yaşamasına elverişli bir yer olsun.</li><li>Kayıt işleri için okulda elimle kağıt kürekle koştururken gördüm ki 1. sınıflar hala grup halinde geziyorlar. Bütün 1. sınıfların okula gelmeden önce adeta sözlemiş gibi böyle davranmalarının sosyolojik ya da psikolojik açılımını yapabilecek olan şanslı kişiye bir adet çorap armağan etmek istiyorum.</li><li>Entellektüel bir ortamda birileriyle konuşurken ciddiye alınmak istiyorsanız herkesten önce herhangi bir cümlenizin içinde "içselleştirmek" fiilin kullanın, ortamın şahı olursunuz bir anda.</li><li>"Havalar soğuyacak" dediler, sevincimden gerdan kırdım. Ama bu kadar ayarsız bir soğuma da beklemiyordum. Baya baya kar yağacak falan dedi birileri. Ve tabi yine son 10 yıldır olduğu gibi "son 1000 yılın en soğuk kışı bekleniyor" haberleri de yapıldı.<br /></li></ul>Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-34356349974979893032010-10-08T03:09:00.004+03:002010-10-08T03:40:22.999+03:00Demokles'in kılıcı ve şekilcilikZamanın ötesinde bir karakter olan mutsuz süper kahraman Tosmanadam'ın yolu milattan öncesinin antik Yunanistan'dan da geçmiş. Zaman haricindeki 3 boyuttan da istediği zaman muaf olabilen Tosmanadam "bu dönemin kralları ne yer ne içer" diye düşünerek dönemin kralı olan Dionysios'un mekanına düşer.<br /><br />Dionysios'un çok yakın bir ahbabı olan Demokles de ortamda yağcılıktan güzel örnekler sunmaktadır. Tosmanadam da bu Demokles karaktersizinin "Ya Dionysios abi sen süper kralsın ya, senin gibi kral bi kral daha görmedim abi ben bu antik Yunan'da" tandanslı tümceleri sonrasında Kral da dayanamaz:<br />-Demokles senin derdin ne koçum?<br />-Ya Dionysios abi biz senin gibi kral değiliz tabi, bizim dertlerimiz var.<br />-Kralların derdi olmaz mı sanıyosun oğlum?<br />-Hiç olur mu abi kocaman kralsın işte. Höt dedin mi oluyo herşey.<br />-Ha öyle mi? Gel ulan buraya.<br />diyerek Demokles'i alır kendi tahtına oturtur ve "Al ulan kral yaptım seni" der. Demokles de hemen abartılı hareketlerle tahta yayılıp "keh keh" diyerek etrafı süzmeye başlar. Birkaç saat sonrasında tahta bir beden küçük gelen Demokles kafasını yaslayacak yer bulamayan ve her uyuklayan insan gibi boyun eklemlerinin kontrolünü yitirir ve kafası hızlıca arkaya savrulur. O esnada tepesinde bir kıla bağlı olarak duran devasa kılıcı görür. Sonrasında da bu saçma olayı mitolojik bir hikayeye çevirecek bir şekilde hemen durumu anlar ve Dionysios'a gidip "anladım ki krallık çok riskli birşeymiş, hiç öyle süper neşeli birşey değilmiş" diyerek ana konuyu anladığını belirtir.<br /><br />Bu olayları asasının ucuyla kuma şekiller çizerek ve "ulan sarayda kum niye var ki? kedi mi besliyorlar acaba?" düşünerek izleyen Tosmanadam dayanamaz ve eliyle Dionysios'a gel eder. Tarihin en büyük kıssadan hisseli hikayesinde başrollerden birini oynamış bir kral olmanın verdiği gazla Dionysios da hiddetlenerek Tosmanadam'ın karşısına gelir.<br />-Sen kim oluyosun da krala öyle el ediyosun asalı kıllı enteresan adam?<br />-Bu mu evladım senin krallığın?<br />-Niye lan nesi var kocaman şahane krallık işte daha ne olsun?<br />-Ölye krallık değil, senin yapacağın krallık bu kadar mı?<br />-Niye nesi var?<br />-Sen şimdi aldın Demokles'i oturttun oraya, çok büyük ders verdin öyle mi?<br />-Öyle tabi, olur da bundan 2300 yıl sonra televizyon internet falan icat olursa orda dolaşır bu hikaye. Televizyonlardan pek ümitli değilim de internette kesin yazar birileri.<br />-Lan sen ne dandik bir kralmışsın da "yarın öbürgün biri bana böyle derse" diye önceden hesap yapıp tahtının üstüne kılla kılıç astırmışsın önceden? Allah bilir gidip para da vermişsindir Demokles'e "gel böyle böyle de" diye.<br />-Yani şimdi kılıcı astırmış olabilirim önceden tabi de...<br />-Ayrıca sen bütün gün orda oturduğuna göre ya kafanın üstüne kılla kılıç asacak kadar malsın ya da o kıl diye yutturduğun sağlam birşeydir, sen de küçük hesaplar peşinde koşup binbir katakulliyle insanlara ders verme hatta ve hatta böyle yalan bir hikayeyle tarihe geçme çabasındasın.<br />-Ohoo ben istesem tarihe geçmekle kalmam yazarım tarihi.<br />-Var mı bugüne kadar kazandığın büyük bir savaş?<br />-Yok<br />-Yaptığın büyük bir icat falan var mı?<br />-Yok<br />-Olmaz olsun senin gibi kral.<br />-Olmaz olsun diyosun da bak yerimde birgün oturamadı adam işte.<br />-Saf mısın evladım sen? Ya Demokles deseydi "ben bu krallık işini çok sevdim kılıç falan da umrumda değil" diye, o zaman bir saçma ders verme uğruna koskoca tahtı mı bırakıcaktın karaktersiz herif.<br /><br />Bu zamandan ve mekandan kopuk gezen süper kahraman karşısında acizliğini anlayan Kral Dionysios gerek yaptığı mallığı anladığı için gerek de vereceği cevabı olmadığı için sessizce boynunu büker ve babasından azar işiten bir ergen gibi halının desenlerini incelemeye başlar. Tosmanadam ise sessizce arkasını döner ve asasını yere vurarak ilerlemeye başlar. O esnada Tosmanadam'ın gittiğini gören Dionysios da kafasını kaldırırken Tosmanadam'ın aniden arkasını dönmesi ile hızlıca kafasını öne eğer. Bunu farkeden Tosmanadam "ya sabır" dermişcesine kafasını sola yatırdıktan sonra:<br />-Bir de şu kum çok dikkatimi çekti. Ne işi var lan sarayın ortasında kumun.<br />-Şimdi o şöyle oluyor ben yüzmeyi ve plaj ortamını çok seviyorum.<br />-Ee?<br />-Ama küçükken öğrenememişim yüzmeyi şimdi de inceden tırsıyorum, buraların vatozu denizanası falan zehirlidir hep.<br />-Ee?<br />-Ama plaja gidince de insanlar "vay efendim kralımız neden yüzmüyor acaba?" diye de merak eder.<br />-Ee?<br />-İşte o yüzden ben de böyle sarayda bir plaj ortamı yaratayım dedim.<br />-Püh lan senin gibi krala.<br />dedikten sonra sessizce sarayın kapısından çıkarak uzaklaşır, ve gözden kaybolur.Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-31060746654881523092010-09-15T17:41:00.005+03:002010-09-15T18:19:03.134+03:00Şöyle böyle #40Göz açıp kapayıncaya kadar gelmişiz 40 numaralı şöyle böyle yazısına. Aslında hiç de göz açıp kapayıncaya kadar falan değil bence. Kaç zamandır yazıyorum işte baya baya. Parmaklarıma kramplar girdi klavye başında size güzel yazılar sunayım diye sevgili okurlar. Bir müddet daha abartırsam inanmayacağınızı düşünerek hemen ilk madde ile başlıyorum sevgili okur.<br /><ul><li>Sizin de dikkatinizi çekti mi bilmem ama yaz mevsimi sonlarına doğru MSN'deki kişi sayısında patlama oluyor. Tatilden dönmenin verdiği teknoloji açlığı ile demek ki insanlar veriyor kendini sanal ortamlara.</li><li>Yıllar yılı böceklerden çekmiş birisi olarak çözüm çok yakınımdaymış. 90'lı yılların sonunda popüler olmuş ayaklı lambalar vardı, acımasızca bir ışık saçan. Halojen lambalı. Gözlemlediğim kadarıyla ilk temas anında böceği simsiyah edip atıyor bir köşeye. Böcekler de ışığa gittiği için bana da bu neşeli çekişmeyi izlemek kalıyor.</li><li>Wii diye bir oyun aleti var, televizyona falan takılan. Yanlız şöyle bir durum var ki, elinize bir zımbırtı alıp onu sallıyorsunuz, ekrandaki herifçik de ona göre elini kolunu falan sallıyor. Siz siz olun bu Wii'yi çok ciddiye almayın canlar. Bir anda evin ortasında hoplaya zıplaya tepişen, elini kolunu sallayan 2 tane adam oluyo bir anda. Sakin sakin oturduğunuz yerden oynayın.</li><li>Okulda yıllar yılı gidip okey batak oynadığım adamların 5-6 sayfa CV'si olması çok enteresan. Bakınca birşey de yazmıyor aslında "üniversite boyunca profesyonel ödev yapıcılığı ve hocalara saygı gösterisinde bulunuculuğu" gibi saçma saçma şeyler ama ilk bakışta "lan bu adam bu kadar şeyi nasıl yapmış" dedirtiyor insana.</li><li>Yemeksepeti sağolsun Pavlov'un köpeği oldum adeta. Ne zaman dışardan bir scooter sesi gelse ağzım falan sulanmaya başlıyor. </li><li>Bir insan kıyafet alışverişinden tırsar mı? Ben tırsıyorum işte. Çok büyük bi eziyet yahu, dükkana gidilecek, modellere falan bakılaca, üste denenecek. Kış mevsiminin gelmesinden de mütevellit geleneksellemiş 4 yılda bir yaptığım kıyafet alışverişine girecek olmak şimdiden ürkütüyor beni. Bir dükkanda kazaklarla polarların arasına yığılmış kalmış bi şekilde görüyorum kendimi şimdiden. Düşünmesi bile kabir azabı gibi adeta.<br /></li><li>İlkokuldaki elimize kramplar girmesini sağlayan güzel yazı dersi şimdiye kadar işine yaramış birisi var mı acaba?</li><li>İlkokul diyince de bir de yerli malı haftası geliyor aklıma. Hiçbişey anlamamıştım ben ondan. Her zaman yediğimiz elmayı muzu daha bir kıymetli gibi okula getirip yiyorduk o haftada galba. Ben ise millete şaka yapmakla meşguldum "naber len yerli malı" gibisinden.</li><li>Moment of truth diye bi program var Amerikan televizyonlarında. Birini yalan makinasına oturtup sorular soruyolar, sonra eşinin dostunun önünde bi daha soruyolar, doğru cevap verince para kazanıyo. Bu yarışmayı Türkiye'de de denediler nasıl tutmadı anlamadım. Sunucusu da Reha Muhtar'dı hatta.<br /></li></ul>Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-8344850066755592752010-09-06T12:33:00.003+03:002010-09-06T13:57:48.944+03:00Üniversiteye yeni başlayacaklara tavsiyelerYine yepyeni cin fikirli bir yazı dizisiyle karşındayım sevgili okur. Aynı zamanda dev bir hizmetle üniversiteye yeni başlayanlara adeta bir kullanım kılavuzu niteliğindeki bu yazıyla büyük kolaylık sağlamayı planlıyorum. Bu yazıyı da benim gibi bir veteran öğrenci yazmasın da kim yazsın diye içimden geçirmedim desem yalan olur.<br /><ul><li>Öğrencilik sürecinin en sosyal, neşeli ve rahat süreci olan üniversitede en dikkat edilmesi gereken hususlardan biri bir yandan da okul okunduğunun farkına varılmasıdır. Bunun en kolay yolu da hocalarla arayı iyi tutmaktır. Ancak bu sürecin en önemli adımı yalakalıkla, hocalarla arayı iyi tutmanın arasındaki o ince çizginin farkına varılıp yalakalığa kaymamaktır.</li><li>Üniversite başka bir şehirdeyse hayatı kolaylaştıracak birkaç önemli noktadan biri olabildiğinde çabuk eve çıkılıp yurt olayından kurtulmaktır. Bu noktada da seçilen arkadaşlar önemli olduğu için kısa sürede sosyalleşebilmek gerekir. Bunun dışında diğer önemli noktalar bulaşık yıkamaya kolay bir çözüm bulmak ve etrafta yemek yenilebilecek ucuz ve sağlıklı (öğrenci standartlarına göre) yerler bulabilmektir. Bu yemek yenebilecek ucuz yerler bulma kısmı sosyal haftasonu etkinliklerine katılırken cepte yeterli para kalmasını sağladığı için büyük öneme sahiptir.</li><li>Okula yeni girenler için gözlem yapmak kritik öneme sahiptir. Okul içindeki insanların yürüyüş güzergahları (genelde geç kalınan derslerde en kısa sürede derse ulaşmaya yardımcı olur), oturulabilecek yerler, hangi grupların neler yaptığı, kampüsün neresinde ne olduğu gibi hususlarda bilgi edinmeyi sağlar.</li><li>Öğrencilik hayatını kolaylaştırabilecek en önemli insanlar üst dönemlerde bulunabilir. Eski ödevlerin elde edilmesi ve olası sınav sorusu konusunda bilgi sahibi olan bu insanlara en kolay ulaşım şekli girilen bir dersi alttan alan bir üst dönem görülmesiyle olur. Ancak bölüme göre bu durum da risk taşıyabilir.</li><li>Üniversitelerin öğrenciyi öğrenciye kırdırmak adına icat ettiği en büyük sistem olan çan eğrisi, öğrencilerin birbirlerine şüpheyle yaklaşmalarına sebep olur. Bilmeyenler için bahsetmek gerekirse çan eğrisi (genellikle mühendislik derslerinde olur) sınıftaki öğrencilerin en düşük not alan belli bir yüzdelik kısmın kalmasını sağlayan sistemdir. Bu yüzden diğer öğrenciler de bazen bir potansiyel düşman olabilir. Bunun çözümü de 5-6 kişiden kalabalık olmayan bir arkadaş grubu içerisinde ders olaylarını halletmek ve daha ziyade iş bölüşümlü kopya çekmektir.</li><li>Çan eğrisindeki öğrencilerin birbirine olan bu sevimsiz yaklaşımında dikkat edilmesi gereken tek bir önemli husus vardır. Sınavlardan sonra "hiçbirşey yapamadım kesin 0 alıyorum" dedikten sonra iyi bir not almak sınıfın en antipatik insanı yapacağı için sizi bu sözden öldüresiye kaçmak lazım. Sınav çok kötü geçmiş olsa bile "ya yaptım bişeyler de bu hoca not vermez kesin" gibi nispeten yuvarlak cümlelere başvurmak, bu hoca öğrenci çatışmasındaki tarafınızın öğrencilerden yana olduğunu hissettirecektir sınıfdaşlarınıza.</li><li>Bu çan eğrisi konusu olsa da olmasa da üniversitede sınıfdaşlarla yapılan sosyalleşme belirli çizgilerle sınırlanmıştır. Zaten süreyle olacak gruplaşmalar olacağı için sosyalleşmek adına okulun diğer nimetlerine sarılmak gerekebilir. Bu konuda da okulun gruplarına göz gezdirmeye gelir sıra. Hobiler doğrultusunda bir grup seçilip (tercihen hobidaş bir arkadaşla (çünkü tek gitmek sıkıcı ve muhabbete girmekte zorlayıcı bir faktör olabiliyor bazen)) ilk toplantısına katılmak gerekir. İlk gidilen toplantının önemli noktası da heyecanlı idealist genç imajı çizip her şeye atlamaktansa biraz daha pasif kalıp gözlem yapmaktır.</li><li>Okul çevresindeki cafe gibi güzel mekanları bilmek her zaman için olumlu sonuçlar doğurur. Bu konuda da okulun eskilerinden tavsiye alınabilir.</li><li>Geniş çevre okul hayatını kolaylaştırır. Ancak herkesle abartılı samimiyete gerek yok. Staj yeri sorabilecek kadar samimi olduğunuz bir grup olsun, kopya isteyebileceğiniz samimiyette bir grup olsun, bir de sadece selamlaşacağınız samimiyette bir grup olsun yeter. İhtiyaçlara göre bu gruplar çoğaltılabilir.</li><li>Üniversitenin hobilerinizle ilgili birşeyler yapabileceğiniz son fırsat olduğu ihtimalini göz ardı etmeden bunların üzerine yoğunlaşın. Okul bittikten sonra ne olduğunu anlamadan bir süre "yaylalar yaylalar" diye koştuktan sonra sabah 9 akşam 6 çalışmaya başlayan birçok insan bu konuda güzel birer örnek teşkil ediyorlar.<br /></li><li>Genellikle üniversite gençlerin hayatta ne yapmak istediğine karar verdikleri yer olduğu için yatay dikey çapraz her türlü geçişi yapmaktan çekinmeyin. İstemediğiniz birşeyi yapmak için çabalamak, 1 sene kaybetmiş olmaktan çok daha kötü bir durumdur. </li><li>Bilmediğiniz durumlarda (projeler ya da staj olayları gibi) grupla birlikte hareket edin. Staj gibi sevimsiz olayların bürokratik işlerini herkesle aynı anda halletmek her zaman faydalı olmuştur. Bazı şeyler eksik ya da yanlış olsa bile kalabalığın içinde kaynar gider.</li><li>"Şimdi uyuyayım sabah erken kalkar çalışırım" yalanına inandırmayın kendinizi. Son gece oturun paşalar gibi çalışın sabah da finale girin.<br /></li><li>Okulların genellikle 14 haftalık 2 dönemden oluştuğu ve vizelerin 7. finallerin 14. haftaya tekabül ettiği düşünülürse 6. ve 13. haftalar dışında ders çalışmayın. Hocalar ders saatlerini doldurabilmek adına sınavda sormayacakları şeyleri anlatmayı severler. Buna hazırlıklı olmak lazım. Ayrıca zaten 3 haftadan önce çalışılmış şeyler genellikle unutulur.</li><li>Derslere gidin ama derse gitmek için hayatınızdan birşeyleri eksiltmeyin. Derse gidince de "madem geldik bari dinleyelim" diyip dinliyor insan bir şekilde. Yeter ki "nan derse geldik de acaba girmeyip bilmemkimlerle bilmemnereye gitsem ne pis eğleniyor olacaktım" diye düşünüyorsanız o dersten de pek birşey anlaşılmaz zaten.<br /></li><li>Ders notu isteyecek insanları sene başında gözünüze kestirin ve iyi bir iletişim içinde olun. </li><li>Gireceğiniz sınavda kitap defter kapalı olsa bile son ana kadar elinizden düşürmeyin bu hayat kurtarıcı kağıtları.</li><li>Kopya çekin ama kopyayla yakalanmayın. Bunun için en güzel yöntemlerden birisi (özellikle mühendislik dersleri için) hafızası olan hesap makinasıdır. Okula girerken 100 tl verip alacağınız bir hesap makinası size birçok dersi geçirecektir.</li><li>Akademisyen olmayı düşünmüyorsanız mümkün olduğunda okul dışında hocalarla görüşmemeye çalışın.</li><li>Olur da hocalardan iyi bildiğiniz birşeyler varsa hiç çaktırmayın. Tez gıcık olurlar, gıcık oldular mı acımazlar.</li><li>Karşı cinse tepkisiz durmayın ama aşık da olmayın. Neler olacağı belli olmayabiliyor.</li><li>Finallere girmeden önce ortalama hesaplıyıp hangi nota ihtiyacınız olduğunu belirleyin. Önemli bir durumunuz varsa bu konuda hocayla konuşmaktan çekinmeyin. Ancak eğer öğrencilerin 9/10'u "sakın konuşma o hocayla" diyorsa bulaşmayın. Konuşacaksanız da final günü konuşmayın sinirli olurlar. Sonraki gün konuşun.</li><li>Okula girince verilen yönetmeliğe göz gezdirmekte fayda var.</li><li>Tek ders sınavına o kadar da güvenmeyin. Fırsatınız varken alın bütün alttan olan derslerinizi.</li><li>Özel bir okuldaysanız sizden para koparmak için birçok yolu deneyebilirler hazırlıklı olun.<br /></li><li>Bahar şenlikleri diye bir olay var. Maksat şenlikse kaçırmamak lazım. Hakeza beleş içki yeme içme olunca şenlik de kendiliğinden oluyor zaten.</li><li>Dersleri geçmenin kilit noktalarından birisi fotokopicilerle arayı iyi tutmaktır. Hatta hele bir de bu fotokopicilerin telefon numarasını falan alırsanız büyük zaman kaybından kurtulursunuz.</li><li>Gitmeden önce batak okey gibi oyunları öğrenin. Her boş dersin vazgeçilmezleridir bu kısa süreli oyunlar.</li><li>Sınav tarihlerini internette gördüğünüz anda bir kağıda yazın cüzdana atın. Hem unutmazsınız hem de sizi keklemeye çalışan yumurcaklara karşı hazırlıklı olursunuz.<br /></li><li>Ders kitaplarına bir ton para vermek yerine önce bir sahaflara bakın. Hatta daha da önce üst dönemlere bir sorun.</li><li>Seçmeli derslerdeki iki önemli kriter dersi veren hoca ve o dersi alan yakın arkadaşlardır. Dersin içeriğine dikkat etmeye çok gerek olmaz genelde.<br /></li><li>Siyasi bir fikriniz varsa da çok belli etmemeye çalışın. Belli edince genelde dayakla sonuçlanıyor bu gibi durumlar.</li><li>Olur da hazırlık okumaya karar verirseniz derecelendirme sınavında mümkün olan en düşük notu alın ki en dandik sınıfa koysunlar sizi. Rahat rahat uğraşmadan geçersiniz hazırlığı.</li><li>3. 4. sınıflara geldiğinizde kolay para için yörenin lise talebelerine özel ders vermeyi deneyin.</li><li>Adettir girilmeyen derslerde başkasına imza attırmak. Bu yüzden basit bir imza tercih etmekte fayda var.<br /></li><li>Asistanları iyi tanımak ve iletişim içinde olmak fayda sağlayabilir. Genellikle asistanlar hocalar tarafından öğrenci, öğrenciler tarafından da hoca olarak görüldükleri için sosyal ortamları yok denecek kadar azdır. Bu sebeple onlara yaklaşım nispeten daha kolay olabilir.</li><li>Gideceğiniz şehrin yöresel yemeklerini en az bir kere deneyin. Böylelikle o şehre yeni gelenleri götürebileceğiniz, gezdirebileceğiniz yerler olsun. Ayrıca şehrin yöresel adetlerini ve yasaklarını da öğrenmekte fayda var.<br /></li><li>Yeni bir şehirde öğrencilik durumlarında bayram gibi tatil fırsatları önceden takip etmekte fayda var. Erken alınan bir uçak bileti son anda alınan bir otobüs biletiyle aynı paraya gelebilmekte. </li></ul>İlk etapta aklıma gelen bu naçizane önerilerimden gayrı aklına birşey takılan olursa her türlü soru ve cevaplarınız için yorum butonu emrinize amadedir.Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-2640357936114647212010-08-21T15:46:00.003+03:002010-08-21T15:59:19.090+03:00İsimler surata dönmeli yurdumda<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQvN5DQ2aN7aZZlYArp4SUba5GtYIBmkCPEL7Ui914dykRHrLg7UwymPKz2jaHeJHzzMMSwSpP_XV4VphZiw2a7gq4KRlb3J0UHZ8G8msWaclp-7SeEAWEz3Dvw3R7vp1Y2ZMj0BCfYAU/s1600/13071112.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 168px; height: 202px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQvN5DQ2aN7aZZlYArp4SUba5GtYIBmkCPEL7Ui914dykRHrLg7UwymPKz2jaHeJHzzMMSwSpP_XV4VphZiw2a7gq4KRlb3J0UHZ8G8msWaclp-7SeEAWEz3Dvw3R7vp1Y2ZMj0BCfYAU/s320/13071112.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5507846882852393186" border="0" /></a><br />İnsan sıkılmaya görsün. Az önce sırf sıkıntıdan Google'a girip bir "bored to hell" diye arattım. Karşıma sıkılanlar için bir site çıktı. Farklı farklı enteresan gereksiz şeyler var. Aralarından bir tanesine tıkladığımda isminizi yazdığında bir surat oluşturuyor ona göre. Ben de girdim hemen yaptım. Siz de eksik olmayın diye <a href="http://turnyournameintoaface.com/">buraya</a> da koydum linki. Hatta adımı yazdım mıydı çıkan tip hakikaten bana benzemesi de hemen 2 komplo teorisi yazmama sebebiyet verdi. Hatta o resmi de koyayım da robotumsu resmimle gizemime gizem katayım.Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-40243439261088264832010-08-11T02:36:00.006+03:002010-08-11T02:57:34.254+03:00Şöyle böyle #39İşte sevgili okur dediğim gibi olabildiğince kısa sürede bir yazıyla tekrar buradayım. Spontane gelişen "dur birşeyler yazayım" kararım neticesinde kafamdan bir şöyle böyle yazayım dedim. İşte son dönemden hadiseler.<br /><ul><li>Geçen gün okula gittim, bir proje vereyim diye. Yaz okulu bittiydi. Okulda bir akademik çaba da olmadığın için okuldaki öğrenci sayısı 1 (o da ben zaten) çalışan sayısı ise en az 50 civarındaydı. Çalışanların hepsinin oturup da televizyon seyretmesi çok sevimsiz geldi. Bir kantin dolusu kantin çalışanı sırf mesai saatleri dolsun diye televizyon seyrediyolardı.</li><li>Şuanda oturduğum binanın bulunduğu sokağın adı bahçelere giden ikinci yol sokak. (Yerimi de belli etmiş oldum böylece, gerçi eline bir tepsi börek ya da en azından bir kek alıp gelen her okuruma açıktır kapım) Bu sokak ismi taşındığımız günden beri içime dert oldu. Sokağın gittiği her yere ben de gittim ama bir bahçe bulamadım. Daha da enteresanı bahçelere giden birinci yol sokak da var. Ancak bu iki sokak da farklı yerlere gidiyorlar. Beyhude arar dururmuşum bunca zaman sokağımın bana vaadettiği bahçeleri yani.</li><li>Bu yeni evimin yöresiyle ilgili beni en sevindiren hadise sempatik mahalle bakkalı konseptini taşıyan 2 adet dükkan bulabilmiş olmamdır.</li><li>Yaşadığım yerin yan tarafında baya kocaman bahçeli falan bir villa mevcut. Tam da benim odamın camının önünde. Bir de irice havuzu var bu villanın. Şuan itibariyle 1.5 ay gibi bir süredir bu evde oturmama rağmen daha bir villa sakininin girip de o havuzda yüzdüğünü görmedim. Ben sıcaktan leğene su doldurup içinde çırpınmayı düşünürken havuzlu bu insanların tenezzül etmemesi beni birgün 6. kattan bir balıklama atlayış denemesine gark edicek diye şimdiden endişeleniyorum.</li><li>Bu ev olayı neticesinde geçtiğimiz haftalarda hayatımda ilk defa bulaşık yıkamışlığım da oldu. Bulaşık yıkamak başlı başına sevimsiz bir hadiseyken bir diğer sevimsiz durum da sulak yerde yetişmemden ötürü standartların üstünde olan boyumdan geldi. 15 dakika sonrasında yaşanan nahoş bel ağrısı neticesinde kafayı dolaba dayıyıp italik bir duruş ile bele hiç baskı uygulamadan bitirebildim bu sevimsiz aktiviteyi.</li><li>Bekarın ve öğrencinin dostu yemeksepetiyle yakın temas halindeyim son zamanlarda. Kapıya gelen elemanlarda enteresan bir durum var yemek alma olayı esnasında. Kredi kartı şifresini girerken bakmadığını belli etmek için abartılı hareketlerle kahrolmuşçasına bir anda ya kafasını çeviriyorlar ya da yere bakıyorlar. Tamam şifre girerken bakmamak güzel de, bu bakmamayı böyle insanın gözüne sokarcasına yapmanın bir mantığı yok sanki.<br /></li></ul>Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-68480142399988813742010-08-08T23:27:00.004+03:002010-08-08T23:42:30.090+03:00İçimden geldiği gibiNasılız sevgili okur? Şu blog hayatımın en konusuz yazı başlangıcımı yapmış bulunuyorum. İstanbul'un 35 derece ısısında (televizyonlar hissedilen sıcaklığa 45 falan derken kimse gelip benim hissettiğimi sormadığı için burdan meteorolojiye en az 55 hissettiğimi belirtmek isterim) laptop başında yarına yetiştirmem gereken projeyle cebelleşirken daralıp bir internete bakayım dedim. Dedikten kısa bir süre sonra da aklıma blogum ve kısa süre içinde bloguma yazmam için etraftan gelen ve ardı arkası kesilmeyen baskılar (yok aslında öyle bir baskı falan ben uyduruyorum) geldi. Şöyle bir gireyim bakayım dediydim ki blogumun 1 yılı devirdiğini gördüm. Bunun üzerine "aman ne güzel" tandanslı iki sevinç cümlemden sonra farkında olmadan 1 sene önce yazdığım şeylere tıkladım. Tıklamaz olaydım. Şunu gördüm ki geçen sene de bir yaz okulu sonrası sıcaktan bezmiş yılgın bir adam yazıyorken değişen hiçbirşey olmamış. Bir an için oturup "nan yoksa benim hayatımda hiçbirşey değişmiyor mu" diye düşündükten sonra farkettim ki bir bekar evi hayatına geçiş yapmam dışında değişen neredeyse hiçbirşey yokmuş. Bekar evi hayatına geçince ne oluyor diye merak edenler için de söylemek isterim ki eğer benim gibi günün %40'ını uyuyarak %60'ını bilgisayar başında geçiren biriyseniz arasıra bulaşık yıkamak ve biraz daha aç yaşamak dışında hiçbir fark yok. Tabi yaz olduğu için herkesin tatilde olması da eklenince ben de aynen geçen yaz olduğu gibi sıkılıp bunalıp iş arayarak bir yaz daha geçiriyorum. Bu yaz önceki yazlara nazaran sıkılmak için daha fazla sebeplerim olduğundan kelli çekilmez oldu bu dönem ve içimden geldiği gibi yazayım dedim.Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-32000425412070755852010-07-26T19:38:00.002+03:002010-07-26T19:39:49.702+03:00Gaiptenen gelen yitik sesBir süredir yazamadığımı ben de farkettim sevgili okur. Ama sor bir niye? Taşınma derdi hayat gailesi bilgisayar arızası derken böyle oldu. Şimdilik bir tarih vermekten kaçınsam da bir vakit tekrar belireceğim bu sayfada yazılarla. Tekrar yazacağım gün için şimdiden görüşmek dileğiyle.Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-16244480752394491592010-06-06T01:55:00.002+03:002010-06-06T02:24:23.710+03:00Şöyle böyle #38Nasılız sevgili okur? Böyle nasılız diye sormak da çok samimiyetsiz gibi gelir bana hep nedense ama yazmış bulundum bir kere. Yine uzun süredir yazamadım. Gelin görün ki finaller tez projeler derken bir yoğunum ki sormayın. Bir de şu Google'ın mahkeme kararıyla kapanma olayından sonra da internete de bir haller oldu. Açılmaya yeltenip açılamıyor falan siteler. Kısacası önümüzdeki bir haftadan sonra süpersonik yazılar ile tüm hızımla geri dönüyor olacağım.<br /><br /><ul><li>Google yasağı demişken aklıma geldi. Olur da hakikaten Google'a Türkiyeden erişim bir şekilde komple engellenirse okuduğum okul 3-4 sene mezun veremez tahminimce. Ne kadar proje tez varsa hepsi Google'dan bulunup yapılıyor.</li><li>Gece ışığa gelen sevimsiz böcekler gündüz de ışığa gitmeye çalışıp güneşe uçarken ölseler falan çok güzel olmaz mı?</li><li>Okulumun öğrencilerden emdiği para az gelmiş olacak ki okulun her tarafına pano yerleştirip reklam almaya başladılar. Birkaç hafta sonunda öğrencilere yönelik reklamı da bulmayı başardı reklam verici şirketler. Okulun her yeri makarna reklamı artık.</li><li>Geçtiğimiz günlerde girdiğim finalde hayatımın en sıradışı diyaloglarından birisini yaşadım. Hayatımda girdiğim 2. ya da 3. kitap defter açık olan bu sınavda ben de bu neşe verici durumu bir şekilde kullanıp şaka yapayım dedim. Sınavın ortalarına doğru yanımdan geçen gözetmen terlediğimi görünce "sıcak olmuyor mu öyle üstündekini çıkarsana" dedi, üstümdeki polarımsı şeyi göstererek. Ben de anında "yok hocam kopya yazıp koydum onun cebine de ondan çıkarmıyorum" dedim. Bir an afallayıp bakıp sonra durumu anlamasıyla "ne? ... haa" diyerek uzaklaştı. Kitap defter açık sınavda kopya mı olur la?</li><li>Birşey satın almak istediğinizde "abicim bu sefer aldığım yerden kötü çıktı o, istersen sana onun yerine yarım kilo şundan vereyim" diyen esnaf benim gözümde eli öpülesi esnaftır.</li><li>Final haftası kılık kıyafeti diye birşey var. Genellikle bol ve rahat kıyafetler, ama renk olarak uyumsuz ve acilen seçilmiş olur genelde. Sıfatta birkaç günlük sakal (tabi bu erkekler için geçerli sadece) olur. Ben de bu dönem hocalara "bütün sene bu modda çalıştım hocam ben" diyebilmek için bütün sene böyle gezdim. Bir faydası olup olmadığını finallerden sonra göreceğiz.<br /></li></ul>Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-78693396464421807342010-05-27T00:54:00.003+03:002010-05-27T01:41:55.521+03:00Türkler ne arar #7Önünüzde saygıyla eğiliyorum sevgili okur. Kaç zamandır blogumu yazısız bırakıyorum farkındayım gelin görün ki üstüme üstüme gelmeyen şey kalmadı. Boş vakitler de yetmiyor uzun uzun bir yazı yazmaya. Ki boş zamanlarda da insanın kafası ister istemez birçok şeyle meşgul oluyor bu kadar çok dert varken. Bloguma ve okurlarıma daha fazla Güzin abla muamelesi yapmadan son bir ayın enteresan bloguma gelmeye vesile olan Google aramalarına bir göz atalım.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">"koku bombası kaç günde geçer": </span>Bu aramanın tarihine dikkat çekmek isterim. 1 Nisan sonrası "bir şaka yaptık ama bir ay oldu hala koku içinde yaşıyoruz arkadaş" diyen birisi aramış olabilir. Ya da bir yumurcak evlat "bir şaka yapacağız ama çok dayak yemeyelim valideden" diyerek aramış olabilir. Ben de bir dönemin yumurcağı olarak bu soruya cevap olarak birkaç saat diyorum.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">'zidane zidan saç ektirmiş hali': </span>Aramanın başındaki sonunda ' işaretini Google nasıl anlamış olabilir bilmiyorum. Ayrıca koca futbolcunun ismini de bu kadar yanlış yazmak ayıptır yahu. Kaç yıllık Zinedine Zidane oldu sana zidan zidan. Bir de saç ektirmemiştir diye umuyorum. Kel hali de güzeldi. Kafa attı mı ses getirirdi.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">acun nun proğramınınsurvivor su dökülme yarış proğramı: </span>Bazı aramalar o kadar yanlışlarla dolu oluyor ki onu açıklamak bu hatalar başyapıtına hakaret etmek gibi geliyor. Sanırım bu sebepten ötürü bu da yorumsuz geçeceğim aramalar listesine girmeyi hakediyor.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">aftosluk: </span>Bir dönemler sevgili ve benzer anlamlara gelebilen bir kelimeydi aftos. Aftosluk da sevgililik anlamına gelen bir arama olabilir mi diye tereddüt ettim. Şu aramaları yapanların telefonlarını falan da verse de Google bazen öldüresiye merak ediyorum, telefonu olsa açıp sorabilirim bile yani.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">dert sizsizseniz dert sizsiniz: </span>Müsadenizle bu aramayı ayın araması seçiyorum sevgili okur. Bunu arayan ne sözü anlamış ne konsepti anlamış. Nefret ettiğim o klasik dertsizseniz dert sizsiniz kalıbını yerden yere vurmuş adeta.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">dıreksıyonu bırakıp dans eden otobus soforu: </span>Enteresandır ki ben bu şoförü gördüm. Hatta otobüsüyle baya bir yol yaptım. Enteresan olan ben bundan hiç bahsetmemişken Google nasıl bir arama motoruysa benim bloguma yönlendirmiş bunu arayanı.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">erman toroğlu reklam ücreti boru: </span>O sondaki boru çok imalı olmamış mı yav. Bir de başkalarının kazandığı parayı bizim kadar merak eden bir ülke var mıdır çok merak ediyorum.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">facebookta resim koyarken yanına nasıl isim yazarım: </span>Bizim insanımızın bu kadar minimal teknolojik sorunları olması arasıra içimi rahatlatıyor. Çok büyük bir teknolojik yıkım yaşansa dünyada bizim insanlar çok az rahatsız olacakmış gibi hissediyorum. Kimbilir belki bu sayede dünya liderliğine yürürüz bu teknolojik minimal kaygılarla.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">gelecekten gelen insanlar:</span> Yahu bu arama daha önce de vardı sanırım da ben ufak ufak gerilmeye başladım. Hep birileri bunu aradığına göre yoksa gerçek midir nedir. Böyle gizli bir tarikat falan mı var. Varsa ve bunu okuyorsa rica ediyorum bir sayısal loto neticesi söylesin bana gelecekten.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">hadise soyat: </span>Acaba bu aramayı yapan hadise soyat diye birini mi aradı yoksa Hadise'nin soyadını mı aradı diye de merak ettim mesela. Oluyor böyle meraklarım.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ingilizce5 sınıf hastalıklarla ilgili resimler: </span>İngilizce ile nasıl bir bağlantısı olabilir ki hastalık resimlerinin? 5. Sınıf derken, 5. sınıf ingilizce dersini mi kastediyor yoksa 5. sınıf hastalıkları mı kastediyor mesela.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">tokyo drift benim şarkım diyen salaklar: </span>Nedir bu sinir sevgili Google aramacısı? Ben de şimdi bunu arayan için "Tokyo Drift'i şarkı sanan salaklar" desem hoş olur mu? Olmaz tabi.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">trafik kurallarinda sağdan vuranmi haklidir: </span>Böyle bir genelleme yapmak ne enteresanmış. Sağ var sağ var. İki araba da birbirine sağdan çarparsa nasıl olacak mesela?<br /><br /><span style="font-weight: bold;">undertaker spikerin evini basti: </span>Vay arkadaş bu Amerikan güreşçileri iyice tozutmuş arkadaş. Ev bark basan insanlar mıymış meğer bu Amerikan güreşi yapan tosunlar. Evimizde de mi rahat yok kardeşim bu kaslı terli heriflerden.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ımtıs ımtıs şarkısı: </span>Bunu da yorumsuz geçmekle yetineceğim sanırım. Zaten bu aramalara baktıkça hayat enerjim çekiliyor gibi oluyor.Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-78056331256270004152010-05-18T02:07:00.005+03:002010-05-21T00:40:50.805+03:00Şöyle böyle #37Nasılız sevgili okur? Siz de benim gibi yaz başlangıcı sıkıntıları yaşıyor musunuz? Kalın giyip yanıp ya da ince giyip donuyor musunuz? Bir şekilde nasıl oluyorsa hiç tutturamıyorum bu kıyafet seçimini sevgili okur. Neyse seni daha fazla içsel hezeyanlarımla sıkmadan son zamanların birkaç güzide tesbitimle başbaşa bırakmayı kendime vazife bilirim.<br /><ul><li>Pastanelerde piza adıyla satılan ufak yuvarlak hamurişi birşey vardır ya hani, ortasında sosis kıyma falan olur. Nasıl oluyor bilmiyorum ama dünya üzerindeki bütün pastaneler anlaşmış gibi o kıymalı olana mutlaka acı biber koyuyorlar. Bir de nasıl bir acıysa o biberi attıktan sonra bile kıymasında acı esansı kalıyor arkadaş. Yemenin imkanı olmuyor. Ne anladım ben öyle pizadan.</li><li>Yaz geldi diyince aklıma geldi. Burdan büyük kanalların ana haber bülteni müdürlerine sesleniyorum. Yapacak haber bulamıyorsanız bülteni doldurmak için kene ve kırım kongo kanamalı ateşi hastalığı haberlerine başlayın yine. Beni de görürsünüz artık.</li><li>İlkokuldan beri uyuz olduğum bir durum var ki bunu birileriyle paylaşmak nedense şimdi aklıma geldi. Vücudun %75'i sudur derler ya. O çok büyük bir yalan değil mi la? Kalan %25'in içine bunca kan kemik falan nasıl sığar. Şimdi bu cümleyi okuyan bir biyolog hemen "arkadaşım su dediysek sıvı işte yani" derse eğer kalbini kırarım. Adam gibi sıvı diye yazsaydınız ya la o zaman onu.</li><li>Geçen gün Survivor adlı yarışmaya denk geldim. Kızların bulunduğu adadaki tencereye bir yengeç girmiş. Başında toplanmış ne yapsak diye düşünürlerken aralarından bazılarının "yiyelim" demesi üzerine birisi çıkıp "ay yazık ya benim abim de yengeç burcu yemeyelim" dedi. Burç olayına göre hayvan sempatisi olayı mı var yani?</li><li>Bu arada "format" da ne kadar kuvvetli bir kelime olmuş dilimizde. Yeni anladım bunu yarışmayı izleyince. Yoldan geçen birine "arkadaşım saat kaç acaba" desen sallamaz ama birine "birader gel seni damdan atıcaz, valla bir yarışma çekiyoruz da formatı böyle" diyince o adam dama kendi çıkar seke seke.</li><li>Bu arada hayatımda hiç "birader araba gitmiyor bir el atıversene" diyeni refüze eden bir Türk görmedim. Görebileceğimi de sanmıyorum.</li><li>Polis devleti diye birşey var ya. Onun devlet başkanı hep başkomiser olacakmış gibi geliyor bana. Masasında oturup nezaretten çıkanlara nasihatlerde bulunacak falan. Devamlı çay içecek.</li><li>Geçen gün İstanbul içinde bolca toplu taşıma aracı kullandığım birgün oldu. Füniküler diye birşeye bindim mesela. O fünikülerin girişinde bir oda içinde çalışan birkaç kişi gördüm. Füniküler müdürüdür bunlar da heralde dedim. Ama ne iş yaptıklarına ve bir gününü neyle geçirdiklerine dair en ufak bir fikrim bile yok. Bir de odalarının bir tarafı komple camdı, sanki insanlar görsün de bu adamlar ne iş yapar diye düşünsün diyeydi. Ben de adeta bu tuzağa düştüm.<br /></li></ul>Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-54721077084250363122010-05-14T13:07:00.003+03:002010-05-14T13:42:06.056+03:00Ben tek siz hepinizSen hiç çıkıp da bir topluluk önünde konuşma yaptın mı sevgili okur? Ben bu hafta yaptım. Hiç de hoş bir durum olmadığını gördüm. Hele durun da olayı başından anlatayım.<br /><br />Sunum ve Raporlama adlı sevimsiz bir ders alıyorum ki dillere destan. Hocası Kanadalı, öğrencisi hiç oralı değil. Hoca tutturmuş herkes sunum yapacak diye. Bunu ilk duyduğumda dediydim ki "oh ne güzel seçerim bildiğim bir konu yazdıkça yazarım". Gruplar falan belirlendi ki bir de ne göreyim. Ufak naylonumsu bir poşet gibi birşey. İçerisinde uzun uzun kesilmiş birçok kağıt. Ben de karşısında durmuş tombala çeker gibi anlatacağım konuyu çekiyorum. Konuyu çektikten sonra da yeni bir torba uzatılıyor önüme aynı hoca tarafından bu sefer de kaçıncı sırada çıkıp anlatacağımı çekiyorum.<br /><br />Şimdi bu konu en büyük belirsizliklerden biridir. İlk çıkıp anlatmak hoş değildir, sınıf içinde son kez bir okuyayım da ezberleyeyim diyemez anlatıcı. İlk olmak zaten genelde gerilim yaratır. Diğer anlatıcıları görüp iki taktik almak en güzelidir. Gelin görün ki ben seçtim en son sırayı. Yine beni aldı bir gerilim. En son olmak da hoş değil, milletin ilgisi dağılmış olur, hele o beklerkenki gerilim kısmını anlatmıyorum bile.<br /><br />Her Türk öğrencisi gibi ben de sunumdan bir gün önce ödevi yaptım, slaytları hazırladım, laptopu getirmekle mükellef arkadaşa yolladım. Ancak bu dersin saçma kurallarını bilmekte fayda var önce. Sunumu yaparken slayttan okumak yasak. Elinde tutmalık not kartları hazırlamış olmalı herkes ona da 3 saniyeden fazla bakmak yasak. Tahtaya bişey yazınca sunum biterken onu silmemek yasak. Eli kolu kullanmayınca puan kırıyor. Göz teması, süre, duruş, mimik derken bir ton yerden puan kırabiliyor bu hoca. Ben de bunun gerilimi içerisinde derste oturmuş kara kara ne yapsam diye düşünüyodum.<br /><br />Aklıma gelen tek cin fikirli kurtuluş yolu da süre açısındandı. Sunumun 6-10 dakika arasında olması gerekiyordu. 10'dan fazla olması bile puan kırma sebebi yani. "Şşş bak hele" diye dürttüm slaytçıbaşımı "saatine bak ben sunuma başlarken tam 7 dakika olunca masanın üzerine telefonunu koy da ben de bileyim 7 dakika olduğunu toparlayıp bitireyim" dedim. O da hayhay deyip onayladı bu durumu. Bir diğer fikir de slayt değiştirme konusunda aklıma geldi ki o da önemli bir konuymuş meğer. Kaptırıp anlatmaya devam ederken arkada aynı slaytın durması hoş olmazdı. "Ben ne zaman ki elimdeki kartı değiştiriyorum sen de slaytı değiştir" diye yeni bir salık verip yöneldim hocanın yanına.<br /><br />Şöyle enteresan bir durumu da anlatmadan geçemeyeceğim. Bu yaptığımız sunumlar artık ne kadar önemli şeylerse hoca da en ön sıraya bir fotoğraf makinası koyuyor ve herkesin sunumunu videoya kaydediyor. Gel gör ki benden önceki sunan arkadaşın son 3 cümlesine gelindiğinde ekranı mekranı karardı bu aletin bir haller oldu. Hoca da bir telaş gidip bakınca anladı ki hafızası dolmuş. Dönüp bana üzgün gözlerle bakarken "kusura bakma Parahuman seninkini kaydedemiycem" deyince "canıma minnet hocam şu rezilliği belgelesen ne olur belgelemesen ne olur" diyerekten çok da önemsemedim bu durumu.<br /><br />Her sunum önceki doküman kontrolüne tabi oldum ben de diğer öğrenciler gibi. Hoca dedi ki "Checklist'in nerde yavrum?" (Checklist dediği de senin konunla ilgili birileri yorum yapıp bir kanıya vardıysa onların yazıldığı bir hadise) "La hocam neyin checklisti zaten bana verdiğin konu bi kitap kim bunun hakkında ne yapsın da ne desin" deyince Kanadalı Kanadalı bakıp "olsun yine de bulsaydın birşey" diyince için için darlanmaya başlamıştım. Diğer dokümanlarımı da ibraz ettikten sonra inceden süzülsüm kürsümsü sunum mekanına.<br /><br />Şimdi bana deseniz ki bu yaptığın sunumdan neler öğrendin, neler çıkardın, tek bir şeyi çok net söyleyebilirim ki topluluk önünde konuşmak hiç bana göre birşey değilmiş. Normalde süper konuştuğum İngilizce, orada aklıma gelmez oldu. 2 kelime zar zor aklıma geliyor, kaldı ki bir de onlardan cümle yapmak gerek haliyle. Bir de sınıfta türlü çeşitli yumurcak arkadaşım olduğu için ne zaman sınıfa baksam kitlenip tanımadığım bir adama baktım hep, ama birinci dakikadan sonra istemdışı oldu o. O da "ne bakıyorsun" dermişcesine bir el kol hareketi yapsaydı da projektör makinasını alıp ışıldaklı ışıldaklı atıp kafasına sunum olayını galeyana getireydim diye düşünmedim değil. Daha büyük bir sorun ise topu topu 10 sayfa olan slaytım aktıkça akıyordu ama bir türlü gözlerim, masanın üstünde olmasını görmeyi beklediğim o işaret olacak telefonu göremiyordu. Yapacak birşeyin kalmadığını anladığım anda artık konuyu toparladım ana fikri falan verdim. "Hadi bana eyvallah" anlamına gelen "Thank you for listening" dedikten sonra sakin adımlarla sınıfın ortasına doğru yöneldim. O esnadada telefonu koymayı unuttuğunu düşündüğüm slaytçıbaşıma agresif bir şekilde "kaç dakika oldu la" diye sorunca aldığım "6.5" cevabı üzerine iyice rahatladım.<br /><br />Hızlıca ve usulca hocanın yanına yaklaşıp neye kaç puan verdiğine görmeye çalışırken baktım ona good buna good herşeye iyi notlar verip geçiyor. Ancak sonunda demez mi "ellerini kollarını biraz daha oynatarak anlatsaydın daha iyi olurdu" diye. İşte o an biraz gaza geldim "hoca hoca sen demedin mi not kartlarını tutacaksın ordan bakacaksın diye, not kartı tuttuğum ellerimle nası neyi anlataydım" dedim. Tam bir Kanadalı turist gibi boş boş bakıp "olsun" dedi. Tabi bütün bu konuşmalar da ingilizce geçiyor. Şimdi siz de "olsun"un İngilizce'sini düşünüyorsunuz büyük ihtimalle. Ben de şu şakayı yapmadan geçemeyeceğim. "Olsun"un İngilizcesi "Let it be" olabilir mi acaba? Bu arada merak eden varsa birkaç gün sonra aldığım notu da yazarım bloguma da şanım yürüsün.<br /><br />Sonuçlandırmak gerekirse bu koca yazıyı, sunum ya da konuşma tarzı şeyler benim işim değil. Karşıma öyle toplulukları alıp da konuşma yapacak insan değilim. Efendi gibi hep beraber masada otururken konuşabilecek bir adamım ben. Sonuç olarak büyük ihtimalle iyi bir not alıcak olsam da istemem bir daha böyle gerilimler yaşamayı. Ki bunu hocaya da söyledim aynen böyle. "Tamam sen bana iyi anlattın diyorsun da gel bir de benim halimi sor" dedim kadına. Eksik olsun sunumu slaytı.Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-86036468644887711552010-05-10T00:23:00.003+03:002010-05-10T01:03:51.588+03:00Kişisel iletkenler #1Yine uzunca bir aradan sonra karşındayım sevgili okur. Ama sor bi niye. Sen sorsan da ben bunu duyamayacağım için cevap veremiyorum haliyle. Bunu yorum aparatıyla soran olursa da kalbini kırabilirim baştan uyarayım.<br /><br />Bunca zaman yazmadım ama bakın görün boşuna değilmiş bu süre. Yep yeni bir yazı dizisine başlıyorum şu anda sevgili okur. Sizi daha fazla merakta bırakmayayıp söyleyeyim. Yıllar yılı MSN'deki eşimin dostumun yazdığı, benim de görünce kah güldüğüm kah hayret ettiğim kişisel iletileri yazmaya karar verdim. Zaten blog yazıyorum diye gizlim saklım da kalmadı. Varsın eşimin dostumun gizlisini saklısını da yazayım ne olucak. Tabi tahmin edeceğiniz üzere yorum yapmadan da duramayacağım için sonlarına ufak tefek yorumlar da ekleştireceğim sanırım bu iletilerin.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">alfa dimem beta dimem ben sana gama dimem</span> - Güzelim türkü ne hale gelmiş a dostlar.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">as my conscious slips away </span>- Böyle ingilizce derin anlamlı edebi şeyler yazanlar da var ama kişisel ileti en nihayetinde. Kim kişisel iletiyle başkasının fikrini değiştirmiş ki bugüne kadar?<br /><br /><span style="font-weight: bold;">kıyamet gelse de kopsak </span>- Böyle klişe espriler yazmaktan çarpılsa bunu yazan daha komik olur belki.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">hissetme suçu equilibrium </span>- <span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;"></span></span></span>Böyle entel kuntel şeyleri de görünce inceden MSN kitlemle gurur duymuyor değilim, her ne kadar anlamasam da.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">16 Mayıs pazar Taksim Dorock bar'da konserimiz var (distopia) </span>- Madem iletilerin hepsini yazmaya karar verdim bunları da yazayım bari. Kendimce bir destek vermiş olurum böyle. Gidin dinleyin işte böyle konserleri.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ANZERIA, 11 Mayıs Salı saat 19:00'da İ:Ü. Bahar Festivali Avcılar kampüsünde! </span>- Benim de ne çok sanatçı müzisyen tanıdığım insan varmış meğer. Gittikçe daha bir gurur duymaya başladım kitlemle.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Well they call me hurricane n' I've come to play in your town </span>- Bu ileti de inceden bir tehdit mi içeriyor nedir anlamadım. Çevirisi "Bana hortum derler ve senin kasabanda oynamaya geldim" şeklinde oluyor. Town diyince de direk Amerikan filmi olayından kasaba oluyor. Türk town diyince köy olur belki. Bu arada hortum da bahçe sulama hortumu falan değil ha, baya bildiğimiz doğal afet olan hortum bu.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">6. his kötü birşey </span>- Böyle bir kanıya varabilmiş olması bile enteresan bir durum. Bunun varlığından emin olabilmiş demek ki, bir sonraki adım da kötü birşey olduğuna karar vermek olmuş.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">MaTeMaTiK öZeL DeRs Werilirrrrr... </span>- Matematik okuyan her üniversite öğrencisinin bir numaralı gelir kapısı ümidi olan özel ders iyidir hoştur da böyle yumurcaklı yumurcaklı yazınca olmaz bence o iş. Öğrencinin öğrenesi varsa da bu yazı şeklini görünce vazgeçer.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Buzzzzzzzzz </span>- Peki<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Antibakteriyelçizer </span>- Bu adamın çizer olduğunu bilmesem belki çok yanlış, sevimsiz şeyler anlayabilirdim. Gel gör ki güzel sanatların antibakteriyel olanı nasıl olur onu da bilemiyorum tabi.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">uyuyor </span>- Bu da ilginç bir durum. Teknolojiye güvenmediğimizden falan mı böyle birşey yazma ihtiyacı duyuyoruz acaba. "Ben offline insan görünce inanmam illa birşeyler yazar denerim" demiş birileri demek ki, sonra o insanlara karşı uyuyan kesim de bunu yazma gereği duymuş sanırım.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">dolomit ne lan? </span>- Ben de merak etmedim desem yalan olur.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">lord of the .... </span>- Bu bilinmezlikler belirsizlikler beni çok geriyor işte. Neyin lordu olabilir ki bu adam diye içime dert oldu şu anda.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Fish doesn't think because fish knows everything </span>- Güzel felsefik bir söz yazmış bu arkadaş şimdi ona lafım yok da. Bunu bir hayat felsefesi olarak uygulamaya çalışırsa kişi mutsuz olur diye tahmin ediyorum. Tam çevirisi de "balık düşünmez çünkü balık herşeyi bilir" şeklinde oluyor.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">tez-30 sayfa. vira vira vira!!! </span>- Bu arkadaşa şimdi iğneleyici birkaç şey yazmak isterdim ama glein görün ki birkaç haftaya kadar benim de iletimde bu minvalde birşeyler yazabileceği için es geçiyorum.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">uçan adam..</span> - O TV'de izlediğim zıplaya zıplaya yerde yuvarlanan adam benim MSN listemde olsa bir daha benim yazılarımı okur musun sevgili okur? Eğer okurum diyorsan ben bile şüphe ederim okur kitlemden.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Muhtaratör insanı rezil de eder rezil de. </span>- Herşeyin sonuna tör koyunca çözüm olmuyormuş demek ki. Bu iletinin arkasındaki yaşanmışlıkları da ben de hepiniz gibi çok merak ediyorum.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Transformers, more than meets the eye... </span>- Bunu görünce de direk aklıma otobotlar falan geliyor. Dönemin en kral çizgi filmi ve oyuncak konusuydu bu transformers. Bu heyecanı üniversite dönemine kadar taşımak ne kadar doğrudur onu bilemiyorum tabi.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ne iğrenç bi anlayış ne çağdışı bi düşünce ne ezik bi hareket ne özgüvensiz ne rezil ne itici..</span> - Ne bu kadar dert olmuş bu insana diye ben yine merak ettim tabi. Ama o kadar da etkili yazmış ki en yakın ağaçtan bir dal kırıp bunun yazılmasını sebep olanların üstüne doğru koşasım gelmedi değil. Kişisel ileti ile bir akın başlatılabiliyormuş demek ki.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">müsadenizle...</span> - Aman efendim ne demek müsade sizin.Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-90963038225183359102010-05-03T18:18:00.002+03:002010-05-03T19:45:51.923+03:00Japon'ların içine dert olan TürkBenim bir zamanlar tarih dersi kitaplarında okuyup anlamadığım birşey vardı. Türkler gidip Çin'lileri savaş meydanında alaşağı ediyor, yerden yere vuruyor ama sonra bu Çin de türlü şeytanlıkla tavşanlıkla iç işlerimize karışıp bizi bin beter ediyordu. Belki de bunu farketmiş bir eleman da öyle bir oyun etmiş ki bu uzakdoğu ahalisine onlar da anlayamamış. Gelin görün ki hedefi şaşırıp Japonya'da gerçekleştirmiş bu olayı.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAMvny5o_it5pV5iFICdY-Q9VkkSw8PN83N0rtR6fCeUJLFxDvhoUKAV2QxKq4MpaNYx2ze6qayHgzSx-lyVm76p-Pc-EADLjyCpGO17-2iqGDevRvCtUUGxr5EKIdGFNWoKjL7KLrWjs/s1600/fft16_mf628957.Jpeg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 270px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAMvny5o_it5pV5iFICdY-Q9VkkSw8PN83N0rtR6fCeUJLFxDvhoUKAV2QxKq4MpaNYx2ze6qayHgzSx-lyVm76p-Pc-EADLjyCpGO17-2iqGDevRvCtUUGxr5EKIdGFNWoKjL7KLrWjs/s320/fft16_mf628957.Jpeg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5467085619606703138" border="0" /></a>Milliyet'in haberine göre Serkan Anılır adlı bir Türk vatandaşı "Benim uzay asansörü diye bir projem var, hatta NASA'da da 2 sene astronotluk eğitimi aldım" diyerekten dünyanın en önemli 10 üniversitesinden biri olan Tokyo Üniversitesine girmiş. Hatta bunlar da yetmezmiş gibi ilk Türk astronot benim de demiş. Adamın palavraları bu kadarla kalmamış. 2003 yılında bir doktora tezi vermiş bu Serkan, o tezin de büyük bir kısmının başka yerlerden araklanmış olduğu da çıktı ortaya. Hatta bir de Türk Ulaştırma Bakanlığının kendisini NASA'ya gönderdiğine dair bir belge de düzenlemiş bu sinsi Serkan. Bunlar da yetmezmiş gibi kendini astronot kıyafetlerinin içine soktuğu bir de fotomontaj yapmış bu sinsi. Yetmezmiş gibi Illinois ve İTÜ üniversiteleri mezunu olduğunu belirten bu Serkan'ın o okullarla hiç ilişkisi bile olmamış meğer. Hatta okul arkadaşları tarafından sahte NASA kimliği hazırlarken bile görülmüş bu kendini bilmez Serkan.<br /><br />Gelelim olayın diğer tarafına. Garibim saf naif Japon'lar "Barış Manço'nun çıktığı ülkeden yamuk yapan olmaz" diye hiç araştırma gereği duymamış herhalde. Belki de orda insanlara daha fazla değer verildiğinden ve inanıldığındandır. Garibim Tokyo Üniversitesi rektörü de "şok içerisindeyiz, ilk defa böyle birşey gördüm, 130 senelik üniversite tarihimizde ilk defa birinin doktorasını iptal edip işten attık" demiş. O da ne olduğunu şaşırmıştır garibim. Bu deha Türk hakkında övgü dolu başlıklar atan gazeteler de özür yazısı yayınlamışlar.<br /><br />Bunların dışında bu Serkan'ın yalanlarını maddelemek gerekirse;<br /><ul><li>Türkiye'nin ilk resmi astronotuyum, ulaştırma bakanlığı tarafından NASA'ya eğitime gönderildim. (Belge de fotoğraf da yalan)</li><li>Türk Milli Kayak takımında olimpiyat madalyası kazandım. (Bu zaten komple yalan)</li><li>Illinois Üniversitesi ve İTÜ mezunuyum. (Yıldız Teknik Üniversitesi mimarlık mezunuymuş)</li><li>2003 Sapacean uzay konferansında bildiri sundum. (Katılımcı bile değilmiş o konferansta)</li><li>Japon uzay fiziği departmanı başkanıyım. (Öyle bir departman bile yokmuş)</li><li>Amerikan onur madalyası sahibiyim. (Bu da parayla satın alınabilinen bir madalya çıktı)</li><li>Tokyo Üniversitesi'nin ilk yabancı yardımcı doçentiyim. (Daha önce birçok yabancı yardımcı doçent olmuş)</li></ul>Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3896917570836067565.post-17731873347209321552010-05-02T22:31:00.007+03:002010-05-02T23:11:36.318+03:00Şöyle böyle #36Size karşı yüzüm yok okurlar. Kaç zaman oldu birşeyler yazamıyorum. Gelin görün ki hayat yorucu. Koşturmacalardan koşturmaca beğeniyorum. O kadar yoğunmuşum ki, şimdi farkettiğim üzere bunca gündür şöyle böyle kağıdıma aldığım not bile yok. Bakalım şu an aklıma gelenlerden neler yaabileceğim.<br /><ul><li>Şu dünyada yeni çıkmaya başlamış ergen bıyığı kadar itici birşey yoktur herhalde. Ama o ergen için de ne büyük gurur kaynağıdır. Örneğin ben hatırlarım lise yıllarımda sakallar iyice coşunda müdür yardımcısı para verip berbere yollardı birkaç kıllı ile birlikte beni. Biz de saç sakal düzelttirip sonra kahvaltı falan edip dönerdik okula. İnceden hoşuma giderdi bu sakallı olma durumu. Şimdi sıfatımda 2 kilo kıl olmadan traş olmaya üşenir bir adam oldum. Ama kışın süper oluyor. Saçlar da uzun olunca doğal kar maskesiyle dolaşıyormuşum gibi adeta.</li><li>Birkaç kişinin oturup çay içtiği bir masada biri çay bardağını kaldırırken çay tabağının da bardakla birlikte yapışık yükseltiğini gören ve düşüp çıkaracağı o ani sesi beklerken gerilen adamlardan birisiyim ben. Böyle bariz bir ayrım var mesela. Fevri çekilde bardak kaldırıp sonra tabağı düşünce irkilenler ve bunun farkında olup gerilimle bu olaya dikkat edenler şeklinde.</li><li>Çay diyince de kışın insanın içini ısıtır denir, yazın da harareti alır derler ya, ikisi de büyük yalan. Bu lafları çıkaranlar bir dönemin çay üreticileri değilse ben de daha birşey bilmiyorum demektir.<br /></li><li>Bu arada NBA severlerin en keyifli dönemleri olan play-off'lar başladı. Ancak hiç aklıma gelmezdi ki hakemler yüzünden gecenin bir körü izlemek için beklediğim maçın ikinci yarısında kahır bela televizyonu kapatacağımı. Ertesi gün okul varken uykudan fedakarlık edip gecenin bir körü oturup maç izlemek bile yeterince pis bir hissiyat zaten.</li><li>Survivor diye bir yarışma vardı bir zamanlar. İki grubu birer adaya atıyorlar, en ıssızından. Sonra türlü yarışmalar yaptırıyorlar falan. Yeni versiyonunda da erkekler ve kızlar diye 2 ayrı takım yapmışlar. Kızların adasındaki bir diyalog beni benden aldı. Açlıktan iguana yeme derecesine gelmişler uzaktan uzaktan kesiyorlarken iguanaları biri çıkıp "bunların eti şimdi beyaz et mi kırmızı et mi" diye sordu. Öyle hayatta kalma ortamı falan yalan oldu bir anda tabi. Issız adada kalmış insan yiyceği etin rengini mi merak eder?</li><li>Şu dünyada boyun tutulması kadar can sıkıcı şey azdır. İnsanın sosyal hayattan çekilesi gelir ama ona da izin vermez boyun tutulması. O yüzden bir kat daha sevimsizdir. Robocop gibi gezdirir adamı sosyal ortamlarda. Hele bir de yapılan ani hareketler sonrası yaşanan o sevimsiz acı en beteri.</li><li>Geçtiğimiz günlerde bir arkadaşım gaza gelmiş, "blog açıcam parahuman, duydum ki sen blog alemlerinin en yücesiymişsin, onbinlerce okurun varmış, var gel bana yardım et teknik konularda" deyince ben de hayhay diyip başlıca adımları anlatmaya geldim. İsim falan kararlaştırıldıktan sonra uygun bir site gösterip bir tema seç diyince adam o kadar güzel bir tema seçti ki resmen kıskandım. Zaten temayı değiştirip değiştirmeme konusunda türlü tereddütler yaşıyordum. Gel gör ki taklitçilik yaptın demesin bu adam bik bik konuşmasın diye alıp onun temasını da koyamadım bloguma. Bu sefer de adam bir haftada 4 yazı yazdıktan sonra bakmaz oldu bloguna. Daha bir uyuz oldum. Adını bile ben bulduydum nan o blogun. Merak edip o bloga bakmak isteyenlar olursa bu <a href="http://fikirterapisi.blogspot.com/">kelimeye</a> tıklayabilirler.</li><li>Bir öğrencinin en büyük ikilem okula gideceği günden önceki gece erken yatmakla geç yatmak arasında yaşadığı ikilemdir. Erken yatınca hem bütün gece uyuyunca boşa gitmiş gibi oluyor, hem de sabah 7de kalkınca zaten insan kaçta yatmış olursa olsun uykusunu alamamış olacak. Geç yatınca da ertesi güne baş ağrısı ile başlanır ilerleyen saatlerde herşey daha da berbatlaşır ki bir de sonraki günün devamında erken yatma garanti olur. Nice analistler çözemedi bu ikilemde hangi hamlenin doğru olduğunu ben mi çözücem diyip bir gece geç bir gece erken yatmayı tercih etmişimdir ben hep.<br /></li></ul>Parahumanhttp://www.blogger.com/profile/01287320454736686501noreply@blogger.com2