İstanbul için efkar vakti

Bir türlü fırsat olmadıydı ramazanla ilgili bi yazı yazmak. Nerden bilirdim ramazan tandanslı ilk yazım da böyle hüzünbaz olacakmış. Televizyonlarda görüp izledim bütün ramazanı zannediyodum. Sultanahmette çimlere yayılmış iftar açanlar, alışverişteki istisnasız hepsi dert yanan insanlar, davulcular, pastırmalar, ibişler. Meğer ramazan hiç öyle birşey değilmiş yeni anladım.

Geçen gün arkadaştan eve gelmek üzere düştüm yollara. Farkında olmadan tam iftar saatlerinde düşmüşüm yollara. Yıllar yılı cıvıl cıvıl bildiğim, bir sokağında binbir çeşit tip gördüğüm bu koskoca İstanbul bir ıssız kasaba oldu kaldı gözlerimin önünde bir anda adeta. Ne sokakta koşuşturan insanlar, ne yoldan seri halde geçen arabalar. Eskiden haykırsam duyulmazdı sokaklarda şimdi öksürsem nice mahallelere kadar yankılanır. Alışmamışım İstanbul'u böyle görmeye zor geldi. Bir daha da tövbe iftar saatinde sokağa çıkmam, oturur herkesin fikrini soran ana haber bültenlerine bakarım. Efkarlanmak istemeyen kimseye de tavsiye etmem iftar vakti sokağa çıkmayı.