Yaya dediğin yaya yaya yürür

5 yıla yakın bir süredir ehliyetim olsa da aktif şoförlük hayatımı son birkaç aydır yaşıyorum. Altımdaki 15 yaşındaki Spring model arabanın işleri yeterince zorlaştırmadığını düşünen mahalle ahalisi de başıma iş açmaya and içmiş yollara dökülmüş.

İstanbul'da araba kullanmanın zorluğu stresi hep konuşulur tartışılır. Günlük güzergahımdan kısaca bahsetmek gerekirse sitelerle dolu dağbaşındaki sempatik mahallemde 2-3 kilometrelik bir yoldan sonra E5'ten 5 yıldır tiksinmelere doyamadığım okula götürecek olan 15-20 kilometrelik bir yolculuk neticesinde hedefime varmış oluyorum. Herkesin dert yandığı trafik sorunlarından (her ne kadar gittiğim yolda bitmek bilmeyen çalışmalar da olsa) farklı sorunlarım bulunmakta. Şöyle ki:

Bugün de okuldan çıktıktan sonra tıngır mıngır otoyola çıkıp çıtı pıtı mahalleme kadar her türlü trafik kuralına uyarak geldikten sonra kabusum yine başgösterdi. 2 şeritli bir yolda bir yayanın karşıdan karşıya geçmesi yaklaşık olarak 3-4 saniye olarak hesaplanabilir. Benim yüzel yurttaşlarım ise nedendir bilmem karşıdan karşıya geçerken çok fazla şey yaşıyorlar. Örnek vermek gerekirse hayretle havaya bakarak kaldırıma paralel yürüyen insanları gösterebilirim. Ayrıca bu yurttaşlar teknoloji harikası arabaların 1 metrede durabildiğini düşünerek yola da atlamaktadırlar. Bu güzel insanlar sayesinde her ne kadar kısa alanda manevra yapmada ustalaşmış olsam da sıklıkla karşılaştığım ve hiç anlayamadığım 50 yaş üstü teyze 3lüleri kaldırımdan koşa koşa yola atladıktan sonra fren sesi duyduklarında çalışılmışcasına bir tanesi sabit kalırken biri ileri biri de geriye doğru koşmakta. Yani herşeyi arabanın fren mesafesinin insafına bırakmaktalar.

Bu insanları anlayamadım anlayamıyorum da. Sırf onların neler hissettiğini anlayabilmek için paldır küldür yola atladım, kaldırım varken asfalttan yürüdüm, karşıdan karşıya geçerken en saçma neler yapılır diye denedim ama nafile bu insanları hiç anlamıyorum anlayamıycam da.